July 18, 2023

«Εβγάτε ν' αγναντέψετε τις Συρρακιωτοπούλες» - Συρράκο Ιωαννίνων

«Εβγάτε ν' αγναντέψετε τις Συρρακιωτοπούλες» - Συρράκο

Ιωαννίνων

πηγή:

Greek folk Music

30.5K subscribers

Jul 17, 2023 #greek_folk_music #music_of_epirus

🔵 Τραγούδι του γάμου από το βλαχοχώρι Συρράκο, στην περιοχή των Τζουμέρκων, νομού Ιωαννίνων. Χορεύεται ως τσάμικος. Πρόκειται για τραγούδι ευρύτερα γνωστό σε Θεσσαλία και σε περιοχές της Δυτικής Μακεδονίας, αλλά αντί για «Συρρακιωτοπούλες», αναφέρεται σε «Αγραφιωτοπούλες». Η μελωδία, σχεδόν αυτούσια, απαντάται στην περιοχή των Αγράφων και της Αργιθέας. 🟢 Το Συρράκο, γνωστό και γραφικό αρχοντοχώρι των Τζουμέρκων, αποτελεί βασικό πυρήνα της μουσικής επιτέλεσης στην ευρύτερη περιοχή των Τζουμέρκων, συνεχίζοντας την παράδοσης μέχρι σήμερα μέσω της γνωστής οικογένειας των Γεροδημαίων. ΔΙΣΚΟΣ: «Χοροστάσι στο Συρράκο» ΜΟΥΣΙΚΟΙ: Τραγούδι: Κώστας Γεροδήμος Κλαρίνο: Νίκος Καψάλης Κλαρίνο & Φλογέρα στα τραγούδια 8-10-12-13-14-16: Βασίλης Μπακαγιάννης Βιολί : Κώστας Κωσταγιώργος Λαούτο & κιθάρα ακουστική : Γιάννης Διαμάντης Ντέφι : Κώστας Χαληγιάννης Ιδέα για την έκδοση & επιμέλεια : Δημήτρης Βαγγέλης ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Σύνδεσμος Συρρακιωτών Πρέβεζας Οι στίχοι: Εβγάτε ν' αγναντέψετε τις Συρρακιωτοπούλες πώς ροβολάν για το χορό, στον πλάτανο στη Γκούρα*. Άλλες πηγαίνουν για χορό, άλλες να κάνουν χάζι, μα μια ψηλή λεβεντονιά κλαίει κι αναστενάζει [...] * το σημερινό χωριό Βαπτιστής Ιωαννίνων #greek_folk_music #music_of_epirus

dioskourosnews.com

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Μπορείτε να μας βρείτε στο Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr2

A Real Man - In a world that has lost the meaning of masculinity, it is critical to find guidance in the Bible.

A Real Man

In a world that has lost the meaning of masculinity, it is critical to find guidance in the Bible.

BY STEPHEN FLURRY

As transgenderism and even the permanent sexual mutilation of children are applauded in today’s society, some people are finally realizing that our understanding of male and female has gone horribly wrong. We are seeing the disastrous results of systematically destroying long-held understanding about masculinity and femininity.

If you want rock-solid truth about male and female, there is good news. It comes from the Creator of male and female, who begins focusing on this subject in the second chapter of the Bible. The Bible gives you not only perfect instruction regarding male and female, but also a perfect example.

Jesus Christ had been a glorified immortal God. Yet He became a human and lived a perfect life, and was an exemplar of masculinity.

Jesus is usually portrayed as a skinny, soft-spoken, long-haired, effeminate wimp who died of a broken heart. There is no truth in that portrayal. The Bible says it is shameful for a man to have long hair (1 Corinthians 11:14). It also says effeminate men will not enter the Kingdom of God (1 Corinthians 6:9).

The real Jesus was a real man. Scripture is scant on details of His physical appearance, but He certainly possessed impressive physical strength and endurance. He worked with beams and stones as a carpenter (Mark 6:3). He ate only clean foods, observing all the physical laws of good health (Hebrews 4:15). When His ministry began at age 30, He walked from city to city through mountainous terrain, at times journeying many miles in one day.

Early in His ministry, He traveled to Jerusalem and found the temple being treated like a marketplace by moneychangers and merchants. Angered at the sight, He took a handful of ropes and whipped the livestock to drive them out. He kicked over tables and chairs and scattered money across the floor (John 2:13-16). His deep voice bellowed through the halls: “Get out of my Father’s house, and take your things with you!” Few even knew who He was at this point (verse 18), yet these Jews were too fearful to challenge this strapping, righteously indignant young man.

Prior to facing Satan in person, Jesus denied Himself food and water for 40 days—something no weakling could ever endure. At the end of His life, He was tortured and flayed alive (John 19:1), then nailed to a stake with iron spikes. His robust body endured what would have easily killed the average man. He died only when a spear was finally thrust into His side.

Physical fitness is only a fraction of godly masculinity, though. Jesus was a learned man who took His education seriously even as a youth. At 12 years old, He entered the temple at Jerusalem and discussed the truth of God with the most educated theologians. Luke 2:47 says those who heard Him were “astonished at his understanding and answers.” As Jesus grew up, He “increased in wisdom and stature, and in favour with God and man” (verse 52), not because He attended a seminary but because He was self-driven (see John 7:14-15). His education never ended.

The fact that Christ began His ministry at the relatively young age of 30 reveals the character He had as a boy, a teenager and a young adult. By the time His ministry began, Jesus had developed into a persuasive speaker. Those who heard Him were astounded at His eloquence, and those who hadn’t heard Him traveled a long way so they could. He had a commanding presence. After His sermon on the Mount of Olives, the people were astonished at His speaking because He “taught them as one having authority” (Matthew 7:28-29). He boldly castigated the self-righteous religious leaders of the day: “Woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites!” He cried. “Ye serpents, ye generation of vipers, how can ye escape the damnation of hell?” (Matthew 23:29, 33). Yet Jewish authorities coveted His popularity. Even Pontius Pilate, who oversaw Christ’s execution, acknowledged that Jesus was a just man who spoke the truth (Matthew 27:23-24).

Along with steel-like traits of vibrant health, intelligence, decisive leadership, righteous indignation and powerful persuasiveness, Jesus’s example of masculinity shows that men should be humble, serving and compassionate. He spent time helping sinners that others deplored (Luke 5:31-32). He was the Lord and Master of His disciples, yet He washed their feet, like the lowest of servants (John 13:13-14). No matter how busy He was, or how crowded the scene, Christ always served God and served the weak and lowly (e.g. Matthew 20:34). He took time out for children (Mark 10). He spoke to Samaritans and to women (John 4:7-30; 8:7-11). Scribes and Pharisees criticized Him for spending time with sinners, but He knew that the sick are the ones who need the physician (Luke 5:31-32). He taught that those who serve most will receive the highest positions in God’s Kingdom. Jesus, the humblest servant ever, qualified to be King in God’s Kingdom.

Yes, a man should be masculine. And he should not define masculinity for himself, but by the perfect example recorded in the Bible of strength, boldness, courage, gentleness, patience, meekness and taking the lead in order to truly serve. There are indeed definite roles for men and for women. They have an inspiring purpose. And men (and women) can start by understanding the perfect example of true masculinity: Jesus Christ.

---------------------------------------------------------------------------------

BIBLICAL MANHOOD

What does it mean to be a man?

In a society of same-sex “marriages” and transgender bathrooms, the answer to this question has never been more confusing. This generation has challenged, castigated and changed virtually everything that has defined manhood throughout human history.

Biblical Manhood gets back to the basics. It seeks guidance from the Creator of masculinity as revealed in His Instruction Book. It provides detailed, practical direction on how to fulfill seven God-given roles for men:

• Man of God • Leader • Provider • Protector • Husband • Father • Builder

It also includes short biographies of men in the Bible who exemplified these roles.

In a world of ambiguity, this book gives clarity. In a society overflowing with questions, this book supplies answers. It relies on the ultimate Source in pursuit of an enduring, reliable, rock-solid definition of what it means to be a man.

source:

https://www.thetrumpet.com/27805-a-real-man

FROM THE AUGUST 2023

https://www.thetrumpet.com/trumpet_issues/257.

dioskourosnews.com

BECAUSE WE LIKE THE TRUTH

You can find us on Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr2

Trudeau’s Moronic Censorship BACKFIRES

source:

Street Politics Canada 

57.1K subscribers

About This Video: Trudeau's authoritarian censorship policies on news and media are worse than some third-world countries' policies. Censorship policies that can be easily compared to policies in North Korea and China. Recently, the information about the Dutch government resigning is nowhere to be found on the Canadian internet for obvious reasons. #canadanews #trudeau #trudeaumustgo #canada

dioskourosnews.com

BECAUSE WE LIKE THE TRUTH

You can find us on Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr2

«Ήθελα να 'ρθω να σ' έβρω» - Μικρασιάτικα τραγούδια

πηγη:

Greek folk Music

30.5K subscribers

515 views Jul 12, 2023 #greek_folk_music

📌 Μικρασιάτικο τραγούδι της αγάπης σε αργό, τετράσημο ρυθμό (4/4), σε ιδιαιτέρως μελισματικό ύφος. Τραγούδι γνωστό στα δυτικά παράλια της Μικράς Ασίας, με στιχάκια γνωστά σε πολλές και διαφορετικές εκδοχές σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο και όχι μόνο στη Μικρά Ασία. 🔴 ΔΙΣΚΟΣ: «Σαν τραγουδεί τ' αχείλι μου... Μικρασιάτικα τραγούδια» 🟢 Σύλλογος Μικρασιατών Ιεράπετρας Κρήτης Χοράρχης: Αρώνης Γιάννης 🔵 ΜΟΥΣΙΚΟΙ: Βιολί: Βαρδάκης Βαγγέλης Ταμπουράς: Μαστοράκης Νίκος Τουμπερλέκι: Βρακουράρης Γιάννης Εκδ. Αεράκης, 2006 Οι στίχοι: Ήθελα να 'ρθω να σ' έβρω μ' έπιασε ψιλή βροχή, το Θεό παρακαλούσα για να σ' έβρω μοναχή. Ας ερχόσουνα πουλί μου κι ας γινόσουνα παπί, είχα ρούχα για ν' αλλάξεις πάπλωμα να σκεπαστείς. Είχα και λιγνό κορμάκι για να σφιχταγκαλιαστείς. #greek_folk_music

dioskourosnews.com

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Μπορείτε να μας βρείτε στο Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr2

«Τώρα το βραδύ βραδάκι» (Πυλαία Θεσσαλονίκης) - Μακεδονικά τραγούδια

«Τώρα το βραδύ βραδάκι» (Πυλαία Θεσσαλονίκης) - Μακεδονικά

τραγούδια

πηγη:

Greek folk Music

30.5K subscribers

1,031 views Jun 16, 2023 #Greek_folk_music #Macedonian_folk_song #Greek_Macedonia

📌 Μακεδονικό τραγούδι της αγάπης σε επτάσημο ρυθμό (7/8) και χορό συρτό από την περιοχή της Πυλαίας Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για τραγούδι ευρύτερα γνωστό στην κεντρική Μακεδονία, σε διάφορες εκδοχές (π.χ. στην Άσσηρο Θεσσαλονίκης ως «'Πόψι μι του φιγγαράκι», στα Βράσταμα Χαλκιδικής ως «Ψες το βράδυ, το βραδάκι», καθώς σε άλλες εκδοχές στη Μακεδονία). 🔴 Η Πυλαία Θεσσαλονίκης (παλιά ονομασία Καπουτζήδα), σήμερα προάστιο της Θεσσαλονίκης, κάποτε κεφαλοχώρι ντόπιων Μακεδόνων, αποτελεί τόπο πολύ παλιών παραδόσεων και τραγουδιών. Το ιδιαίτερο ηχόχρωμα της τοπικής μουσικοχορευτικής παράδοσης αναδεικνύει ποιοτικά χαρακτηριστικά που μας οδηγούν πίσω στους βυζαντινούς χρόνους (αίσθηση που επιτείνει η πλουμιστή, αρχοντική γυναικεία ενδυμασία του χωριού). Το ηχόχρωμα των τραγουδιών της ανήκει σε έναν ευρύτερο κύκλο μουσικών πρακτικών και θα μπορούσε κανείς να το κατατάξει στο ηχόχρωμα της Χαλκιδικής, μολονότι υπάρχουν μελισματικές φόρμες κοινές και με την περιοχή του Λαγκαδά. Φυσικά, υπάρχει και ένα έντονο αστικό ύφος σε μερίδα τραγουδιών, λόγω της γειτνίασης με την πόλη της Θεσσαλονίκης. ◾Δίσκος: «Τα Καμπουτζηδιανά» τραγούδια της Πυλαίας Παραγωγή: Δήμος Πυλαίας 2002 Δίσκος ακτίνας (c.d.) Έρευνα και καταγραφή δημοτικών τραγουδιών του δήμου Πυλαίας τραγουδισμένα από τις γυναίκες του Κ.Α.Π.Η. του δήμου. ▪️ Μουσική επιμέλεια-παραγωγή: Βασίλης Κασούρας ▪️ Ούτι και κρουστά: Βασίλης Κασούρας ▪️ Βιολί: Κυριάκος Γκουβέντας ▪️ Κλαρίνο - Φλογέρα: Βαγγέλης Γευγελής ▪️ Λαούτο: Δημήτρης Μυστακίδης Οι στίχοι: Τώρα το βραδύ, βραδάκι στ' άστρο και στο φεγγαράκι, παίρνω 'να δρομί, δρομάκι βρίσκω 'να στενό σοκάκι. Παίρνω πέτρα, πετραδάκι και χτυπώ παραθυράκι και χτυπώ παραθυράκι για να βγει το Μαρικάκι. Να το κάνω με το μάτι, να το πω σια πού κοιμάτι «Παν στον καναπέ κοιμάμι κι κανέναν δεν φοβάμι». Έχω πόρτα καλαμένια και βασιλικό περάτι κλειδαριά μαλαματένια και κλειδί από μετάξι. #Greek_folk_music #Macedonian_folk_song #Greek_Macedonia

dioskourosnews.com

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Μπορείτε να μας βρείτε στο Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr2

Χριστιανική οικογένεια: Παρελθόν, Παρόν και Μέλλον

5 Νοεμβρίου 2021

Θεολογικά ξέρουμε ότι η οικογένεια υπηρετεί την κοινωνία των προσώπων, και για αυτό ονομάζεται μικρογραφία της Εκκλησίας, διότι το όλο νόημα της Εκκλησίας είναι η κοινωνία των προσώπων μεταξύ τους. Αν η οικογένεια ονομάζεται «μικρή Εκκλησία», δεν είναι γιατί έχει και εκεί εικόνες ή θυμιάζουμε-που κι αυτά είναι πάρα πολύ απαραίτητα-αλλά διότι υπηρετεί τον ίδιο σκοπό που υπηρετεί και η Εκκλησία, δηλαδή την κοινωνία των προσώπων εν αγάπη, τη σωτηρία και τον αγιασμό.

Όσο περισσότερο βιώνει κάνεις αυτήν τη θεολογική αλήθεια, τόσο πιο καλά οχυρώνεται απέναντι στις κοινωνικοπολιτισμικές εξελίξεις, τόσο καλύτερα αντιμετωπίζει τις προκλήσεις. Διότι οι προκλήσεις απέναντι στην έγγαμη σχέση-και στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί πειρασμοί-αντιμετωπίζονται, όταν καθένας από τους δύο από το ζευγάρι εμβαθύνει στην αποστολή της κοινωνίας των προσώπων, στο τι θα πει αγάπη μεταξύ τους. Η σχέση με τα παιδιά, επίσης, απαιτεί μία κοινωνία προσώπων, και πρέπει να το μάθει κανείς αυτό, πώς είναι. Όταν μιλάμε μόνο εμείς, όταν έχουμε έναν μονόλογο με τα παιδιά μας, τότε αυτό δεν αποτελεί κοινωνία προσώπων.

Δεν είναι αυτονόητο το ποια είναι η χριστιανική οικογένεια. Υπάρχουν πολλοί δείκτες που πρέπει να μας προβληματίσουν. Σίγουρα, δεν αρκεί, για να ονομάσουμε μία οικογένεια «χριστιανική», ότι εκεί μέσα μιλάνε πολύ για τον Χριστό. Μπορεί να μιλάνε πολύ για τον Θεό, και η οικογένεια να λειτουργεί εντελώς αντιπαιδαγωγικά και καταστροφικά. Άλλωστε, δεν αισθάνομαι ότι λέω κάτι τολμηρό εδώ, γιατί αυτό είναι και το πνεύμα του ίδιου του Χριστού και ολόκληρης της Καινής Διαθήκης:

«Ου πας ο λέγων μοι, Κύριε, Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλείας των ουρανών, αλλ΄ ο ποιών το θέλημα του Πατρός μου του εν τοις ουρανοίς» (Μτθ. 7,21).

…

Επειδή δεν είναι «προσωπολήπτης» ο Θεός και δεν εξετάζει τι γράφει η ταυτότητα ή πόσες φορές πάμε και ακούμε κηρύγματα η εκκλησιαζόμαστε, αλλά ποιος «ποιεί το θέλημα του Πατρός», γι΄ αυτό διερευνώ το θέμα του ορισμού της χριστιανικής οικογένειας.

Μία πραγματικά χριστιανική οικογένεια, αν υπήρχε σε μεγάλο ποσοστό μέσα στην ελληνική κοινωνία, θα αποσοβούσε πολλά από τα φαινόμενα της παθολογίας της ελληνικής κοινωνίας: τον ατομισμό, το κλείσιμο στον εαυτό μας. Ο Έλληνας θυσιάζεται για την οικογένειά του με την ευρύτερη έννοια, θα δώσει τη ζωή του, τα νεφρά του, την καρδιά του για τη στενή του οικογένεια και την ευρύτερη, το σόι του, αλλά έξω από την ευρύτερη οικογένεια είναι ικανός να πατήσει επί πτωμάτων. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε η κοινωνία, ούτε το κράτος, ούτε το περιβάλλον, ούτε τίποτε απολύτως. Πέραν των συγγενών του γίνεται ένας αποκρουστικός ατομιστής. Αυτό είναι παθολογικό. Γι΄ αυτό λέω ότι ο ορισμός της χριστιανικής οικογένειας πρέπει τελικά να περάσει μέσα από την αναβάθμιση και στη θεολογία του γάμου και της οικογένειας, που σημαίνει κοινωνία προσώπων, και ταυτόχρονα μέσα από την ανταπόκριση στις ανάλογες προκλήσεις.

Δεν μπορεί να υπάρξει υγιής σχέση μεταξύ των μελών της οικογένειας, εάν δεν υπάρχει υγιής σχέση με την εποχή στην οποία ζούμε. Δεν μπορώ να έχω εγώ την απαίτηση να θεωρώ ότι αγαπώ τα μέλη της οικογένειάς μου, εάν δεν αγαπώ την εποχή στην οποία ζω. Αν αισθάνομαι ότι ζω σε λάθος εποχή και θά ΄πρεπε να ζω, ας πούμε, 100 χρόνια πριν, και ότι τότε ήταν η κατάλληλη εποχή για μένα, τότε δεν θα κάνω ψυχική επαφή ούτε με τα παιδιά μου ούτε με τη γυναίκα μου. Διότι τώρα μας έβαλε ο Θεός να ζούμε. Θα ζητήσουμε το λογαριασμό από τον Θεό; Θα αγαπήσουμε την εποχή μας! Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε πραγματικά στις ανάγκες του άλλου. Γιατί; Γιατί δεν καταφεύγουμε στην φαντασία, αλλά αντιμετωπίζουμε το εδώ και τώρα με αγάπη, αυτό που μας δόθηκε-το συγκεκριμένο παιδί μου, που δεν είναι το τέλειο παιδί το οποίο φαντάστηκα, το συγκεκριμένο σύζυγο ή τη συγκεκριμένη σύζυγο, που δεν είναι αυτό το οποίο φαντάστηκα. Όταν αγαπήσεις το συγκεκριμένο άνθρωπο, τότε καλλιεργείς κοινωνία προσώπων.

Αλλά αυτό είναι μία, ελληνική παθολογία: ότι όλοι αισθανόμαστε πως είμαστε πλασμένοι για κάτι ανώτερο. Κανείς δεν λέει πως είναι ευχαριστημένος από τη δουλειά του. Τώρα με την κρίση το λέμε βέβαια, «δόξα τω Θεώ», αλλά παλιότερα άκουγες ότι ο καθένας ήταν πλασμένος για μία δουλειά ανώτερη από αυτή που έκανε· για ανώτερο σύντροφο·έπρεπε να χει καλύτερα παιδιά του αξίζει κάτι καλύτερο. Αυτό όμως δεν μπορεί να είναι η χριστιανική στάση. Και δεν οδηγεί σε κοινωνία προσώπων.

Απέναντι σε αυτούς οι οποίοι εισάγουν συνεχώς καινοτομίες ως προς την οικογένεια, σε σημείο που θά ΄λεγε κανείς ότι έχουν ειδοποιήσει και φετιχοποιήσει το καινούργιο, και ότι τους φαίνονται αναχρονιστικά πράγματα και καθυστερημένα όλοι οι θεσμοί που ξέρουν ως τώρα, απέναντι σε αυτούς δεν μπορούμε να αντιτάξουμε ως αντίδοτο, κατά τη γνώμη μου, το παραδοσιακό και το παλαιό. Η μάχη με αυτήν την νοοτροπία δεν θα δοθεί με όρους χρόνου. Διότι στο εκκλησιαστικό ήθος, στην εκκλησιαστική νοοτροπία, το νέο και το καινούργιο δεν είναι αυτό που δεν υπάρχει από πολύ καιρό· Αυτό είναι κοσμική μέτρηση. Το νέο και το καινούργιο στη χριστιανική ορολογία είναι αυτό που υπάρχει με έναν άλλο τρόπο, μοναδικό: με τον τρόπο της αγάπης. Το ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος δεν είναι το νεότερο γεγονός του κόσμου·υπάρχουν πιο πρόσφατα από αυτό. Είναι όμως το συγκλονιστικά νέο και καινούργιο, διότι, όπως λέει ο στίχος στον όρθρο των Χριστουγέννων:

«Θεός το τεχθέν, η δε μήτηρ Παρθένος. Τι μείζον άλλο καινόν είδεν η κτίσις;».

Δεν υπάρχει τίποτα πιο καινούργιο από αυτό. Γιατί; Όχι με όρους χρόνου, αν είναι πολύ παλαιό ή πολύ πρόσφατο-και το πολύ πρόσφατο, και τωρινό να ήταν, θα παλιώσει σε λίγο καιρό-, αλλά με όρους του τρόπου της υπάρξεως: υπάρχει αυτό το γεγονός με τον τρόπο της αγάπης. Αυτό είναι που κάνει τα πράγματα νέα και καινούργια. Αλλά και παντοτινά· αυτό που έλεγε ο Ελύτης:

«Ότι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα».

Ένα άλλο τροπάριο του κανόνα των Χριστουγέννων λέει:

«Ιδών ο Κτίστης ολλυμένον τον άνθρωπον χερσίν ον εποίησε, …ουσιούται εκ Παρθένου».

Με απλά λόγια, είδε ο Δημιουργός να χάνεται ο άνθρωπος, που τον έπλασε με τα χέρια Του, και πήρε ουσία, φύση δηλαδή, από την Παρθένο, για να αναλάβει δράση ο Ίδιος. Αυτός είναι ο τρόπος της αγάπης.

Απέναντι σε αυτή την αγάπη και τη δύναμή της, δεν μπορεί καμία εξωτερική πρόκληση, όσο παράδοξη και αλλόκοτη και να είναι, να έχει ισχύ, εάν η οικογένεια θέλει να μείνει πίστη σε αυτό το θεολογικό νόημα της αγάπης-κοινωνίας προσώπων. Αυτό θα κρίνει τα πράγματα. Και βέβαια, όλη η θεολογική όροι μεταφράζονται σε πράξη επί της πεζής καθημερινότητας.

Επομένως, δεν μπορούμε να προβλέψουμε το αύριο της χριστιανικής οικογένειας. Μπορούμε, όμως, ελπίζω, να χαράξουμε τις προδιαγραφές εκείνες με τις οποίες μπορεί να υπάρξει και σήμερα και αύριο χριστιανική οικογένεια, έτσι ώστε οι προκλήσεις που αυτή αντιμετωπίζει να μην είναι συμφορά, αλλά τελικά να μετατραπούν σε ευλογία.