 |
Υποχρεωτικός Εμβολιασμός: Το χρονικό της ντροπής
Ήταν 25 Δεκεμβρίου του 2020, ανήμερα των Χριστουγέννων όταν έφτασαν στην Ελλάδα οι πρώτες δόσεις των εμβολίων κατά της covid-19.
Η υποδοχή τους από την κυβέρνηση και τους “ειδικούς” ήταν πανηγυρική. Ήταν αυτά που θα μας οδηγούσαν στην “ελευθερία” και θα μας εξασφάλιζαν την υγεία μας.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε προηγηθεί ένας χρόνος που οι περισσότεροι ζούσαμε μέαα σε συνθήκες φόβου και τρόμου για τον νέο ιό.
Έναν ιό που είχε έρθει στα καλά καθούμενα από την Κίνα και εξαιτίας του είχαν επιβληθεί απανωτά lockdown για να ανασταλεί η διασπορά του.
Έναν ιό που μεταλλασσόταν διαρκώς και σκότωνε (όπως έλεγαν) ανεξέλεγκτα και καμιά ουσιαστική θεραπεία δεν υπήρχε, ούτε φαινόταν στον ορίζοντα .
Τα ΜΜΕ ανακοίνωναν καθημερινά εκατοντάδες θανάτους και κρούσματα, οι απόψεις των “ειδικών” για το ποιοί, πόσο και πως κολλούσαν και μετέδιδαν διίσταντο, ενώ ο Σύνταγμα στη πραγματικότητα είχε ανασταλεί και η κυβέρνηση ασκούσε την εξουσία μέσα από έκτακτα διατάγματα που όριζαν την καθημερινότητα του καθενός.
Στο κλίμα συνέβαλαν τα άρθρα με τους πηχυαίους τίτλους, τα ρεπορτάζ μέσα από τις εντατικές με τους κουκουλωμένους δημοσιογράφους και οι μαρτυρίες επιζώντων (που προβάλλονταν έντεχνα) και περιέγραφαν μια πραγματική κόλαση.
Δεδομένου του πανικού που είχε επικρατήσει, τα “εμβόλια” βασιζόμενα στη νέα τεχνολογία mrna και με άδεια χρήσης έκτακτης ανάγκης, έμοιαζαν η μόνη λύση.
Έτσι, ο πληθυσμός κλήθηκε να τα χρησιμοποιήσει και να τα βάλει στο σώμα του, ώστε να δημιουργηθεί “τείχος ανοσίας”, χωρίς καμιά συζήτηση και, το κυριότερο, χωρίς να υπάρχουν οι απαραίτητες μελέτες.
Μελέτες οι οποίες φυσικά δεν μπορούσαν να έχουν ολοκληρωθεί αφού απαιτούσαν κλινικές δοκιμές ετών και όχι μερικών μηνών. Ωστόσο η ανυπαρξία μελετών όπως η αντικαρκινική, η υπατοτοξική καθώς και πολλές άλλες, ήταν κάτι που κανείς δεν επισήμανε .
Ούτε κανείς φυσικά σημείωνε ότι ήταν αυτή ακριβώς η ανυπαρξία μελετών που καθιστούσε τις παρενέργειες, βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες άγνωστες και έβαζε έτσι στην πραγματικότητα σε κίνδυνο την υγεία όσων το επέλεγαν.
Βεβαίως κανείς επίσης από τους “ειδικούς” δεν έλεγε ότι η επιδημιολογία σαφώς τόνιζε ότι σε “περίοδος πανδημίας και επιδημίας δεν διενεργούνται εμβολιασμοί”…
Αυτό, όπως και ότι τείχος ανοσίας δεν δημιουργείται σε ιό που διαρκώς μεταλλάσσεται και ότι η κάθε μετάλλαξη είναι ασθενέστερη από την προηγούμενη , το έλεγαν κάποιοι άλλοι, μόνο… που τα ΜΜΕ δεν τους “έπαιζαν”…
Η αλήθεια είναι ότι και κανείς δε γνώριζε, αν τα φερόμενα ως εμβόλια, σκευάσματα , διέκοπταν την μετάδοση, ποια τα επίπεδα ανοσίας που προκαλούσαν και για πόσο χρονικό διάστημα διαρκούσε αυτή. Όμως , όταν ο οποιοσδήποτε εξέφραζε επιφυλάξεις, βαφτιζόταν ως «ψεκασμένος» ενώ δεν έλειπαν δεκάδες άλλα κοσμητικά επίθετα για την ψυχική του υγεία και την νοημοσύνη του.
Παρόλα αυτά, οι πρώτες ουρές στα εμβολιαστικά κέντρα εμφανίστηκαν. Κέντρα που δημιουργήθηκαν και λειτούργησαν με ταχύτητα και επιτυχία πρωτόγνωρη για τα πεπραγμένα του ελληνικού κράτους.
Έφταιγε ο φόβος, η συστηματικότατη πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ, τους ειδικούς και τους κυβερνώντες, οι ελλειμματικές συνθήκες (για να το πω κομψά) που επικρατούσαν χρόνια τώρα στα νοσοκομεία της χώρας και που όλοι γνωρίζαμε και το κυριότερο, ότι όλοι ήθελαν τις ζωές τους πίσω, να αισθανθούν ασφαλείς και να μπορούν να κυκλοφορήσουν όπως παλιά. Έτσι οι ουρές γρήγορα , για το «ασφαλές και αποτελεσματικό» σκεύασμα, όπως βαφτίστηκε, ξεπέρασαν κάθε προσδοκία.
Ο κόσμος δεν έδειχνε να πτοείται ούτε από τους πρώτους θανάτους που σημειώθηκαν (κατέρρευσε μόλις σηκώθηκε από την καρέκλα, βγήκε από το εμβολιαστικό κέντρο έκατσε σε παγκάκι και λίγο μετά πέθανε, πέθανε από σύνδρομο θρόμβωσης με θρομβοπενία), ούτε από τις εκτεταμένες αναφορές για άλλες παρενέργε ιες που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας (έμεινε παράλυτος μετά τον εμβολιασμό του, έπαθε εγκεφαλικό κλπ).
Μάταια επιστήμονες όπως ο Μοντανιέ (ο Θεός να τον αναπαύει στον παράδεισο) και ο Μπαγκντί δεν δίσταζαν να τα αποκαλέσουν επικίνδυνα και προβληματικά και να προειδοποιούν για σοβαρά προβλήματα. Ο φόβος (και ο καταναγκασμός) βλέπεις νικάει τα έρμα..
Το κυριότερο όμως ήταν ότι δεν φάνηκαν να πτοούνται ούτε αυτοί που έπρεπε, οι ιατρικοί σύλλογοι και η κυβέρνηση. Το σκεύασμα εξακολουθούσε να είναι «ασφαλές και αποτελεσματικό» και όσοι το αρνούνται «ψεκασμένοι».
Το κοσμητικό επίθετο βέβαια το επέρριπταν και σε όσους αρνιούνταν την μάσκα ως μέσο προστασίας ή προειδοποιούσαν για αρνητικές συνέπε ιες από τη χρήση της. Αλησμόνητα τα περιστατικά με την αστυνομία να κυνηγάει και να επιβάλει πρόστιμα σε πολίτες που δεν την φορούσαν ενώ μόνο γέλια μπορούσαν να προκαλέσουν όσοι τις φορούσαν την ώρα που κολυμπούσαν ή ενώ οδηγούσαν μόνοι, μέσα στο αυτοκίνητο τους. Και όλα αυτά ενώ δεν υπήρχε καμιά μελέτη που να επιβεβαιώνει την αποτελεσματικότητα της στη προστασία από τον νέο ιό ενώ, ούτε στην πορεία αποδείχτηκε κάτι τέτοιο.
Ωστόσο, αναπολώντας εκείνη την περίοδο, διαπιστώνω ότι λίγοι ήταν εκείνοι που παρατηρούσαν ότι η μεταδοτικότητα του ιού, κατά ένα περίεργο τρόπο, εξαφανιζόταν στις συγκεντρώσεις του ΚΚΕ, στην περιφορά της Πρωτοψάλτη και του ξόανου Αμάλ , στα τζαμιά και στα τεμένη, στις συγκεντρώσεις κατά τις Χρυσής Αυγής, στις εμφανίσεις του πρωθυπουργού , είτε ήταν με ποδήλατο στα βουνά, είτε σε τραπέζωμα, είτε σε περιοδεία, ενώ πάλι κατά ένα περίεργο τρόπο η μεταδοτικότητα του αυξανόταν ραγδαία, σε οποιοδήποτε άλλο σημείο υπήρχε :έστω και ένας άνθρωπος (ακόμα στο βυθό της θάλασσας) και ειδικότερα στις εκκλησίες…
Κανείς επίσης δεν παρατήρησε πως υψηλά ιστάμενοι ακόμα και υπέργηροι, και με σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας, έβγαιναν από το νοσοκομείο και σε σύντομο χρονικό διάστημα, σώοι και αβλαβείς, ενώ αντίθετα οι πληβείοι, εύκολα κατέληγαν.
Και ενώ ο πληθυσμός “τρυπιόταν” αβέρτα αλλά το τείχος ανοσίας δεν ερχόταν, άρχισε και η συζήτηση για την επιβολή υποχρεωτικότητας . Βλέπεις έπρεπε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου , να υπακούσουν, προκειμένου να προστατευθούν, να προστατέψουν το κοινωνικό σύνολο και, το κυριότερο, να πάψουν να προβάλλουν αντιρρήσεις…
περισσότερα:
