ΞΕΚΙΝΑ Η ΜΑΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ !

πηγή::

ΑΓΩΓΗ

196K subscribers

6 Feb 2025

dioskourosnews.com

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Μπορείτε να μας βρείτε στο Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr2

"Όμως, αγγελίες από την ανατολή και από τον βορρά θα τον ταράξουν·" //// "But tidings out of the east and out of the north shall trouble him:"

 "Όμως, αγγελίες από την ανατολή και από τον βορρά θα τον ταράξουν·" //

// "But tidings out of the east and out of the north shall trouble him:"

Daniel

Chapter  11

42 Και θα εκτείνει το χέρι του επάνω στους τόπους· και η γη της Αιγύπτου δεν θα ξεφύγει.
43 Και θα κυριεύσει τούς θησαυρούς από το χρυσάφι και από το ασήμι, και όλα τα επιθυμητά της Αιγύπτου· και οι Λίβυοι και οι Αιθίοπες θα είναι πίσω από τα βήματά του.
44 Όμως, αγγελίες από την ανατολή και από τον βορρά θα τον ταράξουν· γι' αυτό, θα βγει έξω με μεγάλον θυμό, για να αφανίσει, και να εξολοθρεύσει πολλούς.
45 Και θα στήσει τις σκηνές τής βασιλικής του κατοίκησης ανάμεσα στις θάλασσες, επάνω στο ένδοξο βουνό τής αγιότητας· όμως, θάρθει στο τέλος του, και δεν θα υπάρχει εκείνος που να τον βοηθάει.

==========================

42 He shall stretch forth his hand also upon the countries: and the land of Egypt shall not escape.
43 But he shall have power over the treasures of gold and of silver, and over all the precious things of Egypt: and the Libyans and the Ethiopians shall be at his steps.
44 But tidings out of the east and out of the north shall trouble him: therefore he shall go forth with great fury to destroy, and utterly to make away many.
45 And he shall plant the tabernacles of his palace between the seas in the glorious holy mountain; yet he shall come to his end, and none shall help him.

Image by Bible Art

Top |  | Next Chapter  |  | Index 

Top |  |  Next Chapter  |  | Index 

dioskourosnews.com

BECAUSE WE LIKE THE TRUTH

You can find us on Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr

Τι έκανε ο Χριστός στους μαμωνάδες; Και τι μας περιμένει με τις ανώμαλες εξουσίες;

29 Δεκεμβρίου 2024

 Ίσως η πιο σημαντική αλλά όχι τόσο γνωστή ιστορική αντίδραση του Χριστού που δυστυχώς δεν απέδωσε γιατί οι ίδιοι οι μαμωνάδες κυβερνάνε και τώρα. Σήμερα, στις ημέρες της αναπτυγμένης ΕΕ, οι ίδιοι τοκογλύφοι έχουν το πλήρες μονοπώλιο στον χρηματοτραπεζικό κλάδο στα χέρια τους. Έχουν εφεύρει χιλιάδες τρόπους για να μας κλέψουν την ελευθερία

Έρχεται το Φως μετά το ηλιοστάσιο;

Η χρονιά που έρχεται μοιάζει ζοφερή. Η αποβιομηχάνιση της Ευρώπης μόλις άρχισε και δεν μπορεί να σταματήσει. Όλο και περισσότεροι παραπλανημένοι Ευρωπαίοι ηγέτες ζητούν έναν ανοιχτό πόλεμο με τη Ρωσία. Τόσο ανώμαλοι εγκληματίες είναι που εκτελούν οδηγίες των αόρατων εγκληματιών της πολεμικής-, φαρμακο- οικονομικής-βιομηχανίας.

Ο Τραμπ ανακοίνωσε ότι θα στραγγαλίσει την Ευρώπη οικονομικά και στρατιωτικά. Είναι επίσης αποφασισμένος να βοηθήσει το Ισραήλ να επιτύχει το Μεγάλο Ισραήλ, το οποίο θα οδηγήσει σε μια μουσουλμανική εισβολή στην Ευρώπη που θα κάνει το 2015 ωχρό σε σύγκριση με αυτό που θα συμβεί. Και ο πόλεμος με το Ιράν είναι στην ατζέντα τους, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει που θα οδηγήσει ο πόλεμος με το Ιράν και τι θα συμβεί οικονομικά στην Ευρώπη. Σίγουρα θα πεινάσουμε ξανά, γιατί εμείς είμαστε ο στόχος τους.

Δεν υπάρχει καμία λύση ή δημοκρατική διέξοδος. Μόνο οι ηλίθιοι υποστηρίζουν ακόμη τα μεγάλα κόμματα και γενικά την πολιτική σκηνή!!!

Μόνο οι ανόητοι που έχουν φάει πλύση εγκεφάλου εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι εκλογές, τα πολιτικά κόμματα και η «δημοκρατία» μπορούν να λύσουν τα σημερινά προβλήματα. Θα έπρεπε να ήταν ξεκάθαρο σε όλους το αργότερο το 2005 όταν η δικτατορία της ΕΕ παραμέρισε απρόσεκτα το δημοψήφισμά μας. Ή αλλιώς με το δημοψήφισμα στην Ουκρανία. Ή όταν, ενάντια στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, οι κλόουν στην ΕΕ συμφώνησαν σε μια ψηφιακή ταυτότητα.

Όλα τα πολιτικά κόμματα ιδρύθηκαν για να σας προδώσουν,

Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι ο ήλιος, ή ο Χριστός που πλακώνει τους εισβολείς και τοκογλύφους στις χώρες μας.

 by korakasnews 

https://korakas-news.gr/ti-ekane-o-christos-stoys-mamonades-kai-ti-mas-perimenei-me-tis-anomales-exoysies/.

dioskourosnews.com

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Μπορείτε να μας βρείτε στο Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr2

Ο Μεσσίας του Καίσαρα: Η Ρωμαϊκή Συνωμοσία για την εφεύρεση του Ιησού ως πολιτικό εργαλείο χειραγώγησης!

• 20/10/2024

Θα μπορούσε να είναι αυτό το μυστικό των μυστικών της εποχής μας; Σίγουρα είναι ένας λόγος να ψάξουμε περισσότερο αυτά τα οποία απαγορεύονταν με θανατική ποινή μέχρι και τον 17ο αιώνα σε όλο το κόσμο αλλά και μετά αυτού στις περισσότερες περιοχές της Ευρώπης.

Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο συγγραφέας ο διεθνούς φήμης μελετητή της Βίβλου, Joseph Atwill αν και δεν είναι ο μόνος, καθώς όλο και περισσότεροι μελετητές καταλήγουν σε αυτό το συμπέρασμα: Πως οι πραγματικοί δημιουργοί των ευαγγελικών εξιστορήσεων δεν ήταν άλλοι από τα μέλη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορικής οικογένειας των Φλαβίων.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε και την ταινία που το μεγαλύτερο μέρος της βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του διεθνούς φήμης μελετητή της Βίβλου, Joseph Atwill.

Πριν την προβολή, ο συγγραφέας και οι συντελεστές της ταινίας, απηύθυναν βίντεο-χαιρετισμό στο ελληνικό κοινό καλώντας το να του αποστείλει ερωτήσεις, απορίες και παρατηρήσεις για το ντοκιμαντέρ και το επίμαχο βιβλίο.

Το Ρεύμα των Μυθικιστών

Οι όροι “Χριστολογικό πρόβλημα”, “θεωρία του μύθου του Ιησού” και “Μυθικισμός”, αποτελούν κάποιες από τις φράσεις ή λέξεις που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές της ιστορικής ανυπαρξίας του ιδρυτή του Χριστιανισμού με σκοπό να προσδιορίσουν τις θέσεις τους.

Ορισμός:

Ο Μυθικισμός εκπροσωπεί την πεποίθηση ότι πολλοί Θεοί, Θεές και άλλοι ήρωες και θρυλικές φιγούρες οι οποίοι και συνδέονταν με εκπληκτικές και υπερφυσικές ικανότητες, δεν υπήρξαν πραγματικά πρόσωπα, αλλά μυθολογικοί χαρακτήρες.

Οι Μυθικιστές υποστηρίζουν επίσης ότι αρκετές από αυτές τις φιγούρες αντιπροσώπευαν ή συμβόλιζαν ουράνια σώματα όπως τον Ήλιο, τη Σελήνη, τα αστέρια, τους πλανήτες, τους αστερισμούς κτλ., οπτική που αντανακλάται στους όρους “αστρομυθολογία” ή “αστροθεολογία”.

Ως ένα ενδεικτικό παράδειγμα της θέσης των Μυθικιστών, μπορούμε να αναφέρουμε πως διάφοροι βιβλικοί χαρακτήρες όπως ο Αδάμ και η Εύα, ο Σατανάς, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο βασιλιάς Δαυϊδ, ο Σολομώντας και ο Ιησούς Χριστός, μαζί με άλλες οντότητες, αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα μυθολογικές φιγούρες ανάλογης σημασίας με αυτές των Αιγυπτίων, των Σουμερίων, των Φοινίκων, των Ινδών, των Ελλήνων, των Ρωμαίων και άλλων λαών, που αντιμετωπίζονται όμως μέχρι και τις μέρες μας περισσότερο ως μύθοι, παρά ως ιστορικά πρόσωπα.

Οι Μυθικιστές χρησιμοποιούν μια πληθώρα επιχειρημάτων για να στηρίξουν τις θέσεις τους σχετικά με την ιστορική ανυπαρξία του Ιησού. Ακολουθούν τα κυριότερα εξ’ αυτών. Κατ’ αρχάς στηρίζονται στην ίδια την έλλειψη απτών ιστορικών και αρχαιολογικών στοιχείων. Κανένας από τους ιστορικούς που έζησαν μέσα στην περίοδο 0-40 δεν αναφέρει κάτι για τον Ιησού και τη δράση του.

Οι περιγραφές των ευαγγελίων (που δεν μπορούν να θεωρηθούν ιστορία, αλλά κείμενα πίστεως), χρονολογούνται δεκαετίες αργότερα. Επιπροσθέτως, ορισμένες αναφορές μεταγενέστερων ιστορικών (βλ. Φλάβιος Ιώσηπος, Τάκιτος, Σουετώνιος κτλ.) έχουν αποδειχτεί είτε πλαστές-μεταγενέστερες προσθήκες των χριστιανών, είτε χαρακτηρίζονται εντελώς αόριστες για να “στηρίξουν” την παρουσία του Ιησού στα γεγονότα. Θεωρούν πως και μόνο το γεγονός της προσπάθειας πλαστογράφησης κειμένων με σκοπό να στηριχθεί ένα ιστορικό γεγονός, προκαλεί αυτομάτως πολλαπλά ερωτηματικά για την αξιοπιστία του.

Ερωτηματικά προκαλεί επίσης και η … “σύγκρουση” του Ιησού του Παύλου με τον Ιησού των ευαγγελίων. Οι Μυθικιστές –και όχι μόνο- υποστηρίζουν πως ο Παύλος δεν φαίνεται να μιλά στο έργο του για έναν ιστορικό Ιησού, αλλά για έναν Μεσσία τοποθετημένο στους ουρανούς, ενώ το ίδιο συμβολικές είναι και οι αναφορές του για τη σταύρωση και την ανάσταση μέσα στα πλαίσια της θρησκείας που διαδίδει. Φαίνεται πως οι πρώτοι χριστιανοί τοποθετούσαν τον “Χριστό” τους σε ένα πεδίο συμβόλων, κάτι που διαφαίνεται άλλωστε και στην κόντρα μεταξύ Εκκλησίας και Γνωστικών τις επόμενες δεκαετίες.

Τέλος, αναφορά θα πρέπει να γίνει και στα πάμπολλα κοινά αρχετυπικά στοιχεία που παρουσιάζει ο Ιησούς με άλλες προχριστιανικές θεότητες ή ιστορικές μορφές της λεκάνης της Μεσογείου και όχι μόνο. Διόνυσος-Βάκχος, Ώρος, Μίθρας, Άττις, Απολλώνιος ο Τυανέας, Ιούλιος Καίσαρας, Ιούδας ο Γαλιλαίος, Κρίσνα, Βούδας. Οι ιστορίες και οι μύθοι που τους ακολουθούν, παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες με τις εξιστορήσεις των ευαγγελίων για τον Ιησού.

Οι Τάσεις

Τρεις είναι οι κύριες τάσεις που παρατηρούνται μέσα στους κόλπους των Μυθικιστών σχετικά με τις απαρχές του Χριστιανισμού. Η πρώτη από αυτές έχει να κάνει με την αστροθεολογική ερμηνεία της χριστιανικής διδασκαλίας. Την πεποίθηση, δηλαδή, ότι οι ιστορίες της γέννησης, της ζωής και της ανάστασης του Ιησού, αποτελούν κλεμμένα αρχετυπικά στοιχεία πανάρχαιων κοσμολογικών αντιλήψεων.

Μια δεύτερη άποψη, υποστηρίζει τη θέση που θέλει τον χριστιανισμό ως ένα εβραϊκό γέννημα των νέων συνθηκών που διαμορφώθηκαν στη Γαλιλαία αμέσως μετά την καταστροφή του Ναού στην Ιερουσαλήμ το 70. Με αυτό τον τρόπο, ο απελευθερωτής “Μεσσίας” που ανέμεναν οι απογοητευμένοι Ιουδαίοι, έπρεπε επιτέλους να “αποκτήσει” σάρκα και οστά.

Η τρίτη και τελευταία άποψη θέλει τον χριστιανισμό ένα δημιούργημα της ρωμαϊκής αριστοκρατικής τάξης, στην προσπάθειά της να “παγκοσμιοποιήσει” τη λατρεία των θεοποιημένων Καισάρων (βλ. Ιούλιου, Νέρωνα και Τίτου).

Παρακάτω είναι το βίντεο της ταινίας που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο

Δείτε ακόμα: Ο Έλληνας έχει κάθε δικαίωμα να γνωρίζει την πραγματική του Ιστορία: Πως ο Χριστιανισμός “σταύρωσε” τον Ελληνισμό!

πηγή:

https://anazitiseis.gr/o-messias-tou-kaisara-i-romaiki-synomosia-gia-tin-efevresi-tou-iisou-os-politiko-ergaleio-cheiragogisis/.

dioskourosnews.com

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Μπορείτε να μας βρείτε στο Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr2

Η δυναστεία των Φλάβιων: Πως δημιούργησαν τον χριστιανισμό για να καταστείλουν τις εξεγέρσεις!

• 20/10/2024

 Ο Τίτος Φλάβιος Βεσπασιανός (Titus Flavius Vespasianus) ήταν Ρωμαίος αυτοκράτορας από το 79 έως το 81. Διαδέχθηκε τον πατέρα του, Βεσπασιανό, μετά το θάνατό του κι έτσι έγινε ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας που ανέβηκε στο θρόνο μετά τον βιολογικό του πατέρα.

Πριν γίνει αυτοκράτορας, ο Τίτος απέκτησε φήμη ως στρατιωτικός διοικητής, υπηρετώντας κάτω από τον πατέρα του στην Ιουδαία κατά τον Πρώτο Ιουδαϊκό Πόλεμο.

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη Βρετανία και τη Γερμανία, ανέλαβε τη διοίκηση μιας λεγεώνας στην Ιουδαία, υπό τις διαταγές του πατέρα του Βεσπασιανού (67 μ.Χ.). Ο Βεσπασιανός είχε σταλεί εκεί για να καταστείλει μια ακόμη εξέγερση των Ιουδαίων ως επικεφαλής των ρωμαϊκών λεγεώνων.

Όταν πέθανε ο Νέρωνας, o Τίτος ανέλαβε την πλήρη διοίκηση της πολεμικής επιχείρησης, με αποτέλεσμα την κατάληψη και πλήρη καταστροφή της Ιερουσαλήμ και τη θανάτωση 1.100.000 Εβραίων. Η Αψίδα του Τίτου ανεγέρθηκε στη ρωμαϊκή αγορά προς υπενθύμιση αυτής της νίκης.

Αυτά είναι λίγα λόγια για το ιστορικό του Τίτου Φλάβιου, εδώ ομως θα εξετάσουμε περισσότερο το παρασκήνιο και γιατί κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Τίτος Φλάβιος παρουσίασε το εαυτό του ως το μεσσία Ιησού Χριστό για να καταστήλει τις εξεγέρσεις των Ιουδαίων μια για πάντα.

Στο πρώτο μέρος του άρθρου μας μιλήσαμε για τον Μεσσία του Καίσαρα: Την Ρωμαϊκή Συνωμοσία στην εφεύρεση του Ιησού ως πολιτικό εργαλείο χειραγώγησης. Ο απελευθερωτής “Μεσσίας” που ανέμεναν οι απογοητευμένοι Ιουδαίοι, έπρεπε επιτέλους να “αποκτήσει” σάρκα και οστά.

Πολλοί “αποτυχημένοι” μεσσίες παρουσιάστηκαν εκείνη την εποχή, όλοι είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό, να απελευθερώσουν τους Ιουδαίους απο τον ζυγό των Ρωμαίων. Οι διάφορες φιγούρες που παρουσιαζόντουσαν ως μεσσίες δημιουργούσαν πολλές μικρές κι αποτυχημένες επαναστάσεις, με αποτέλεσμα να δημιουργούν έναν πονοκέφαλο στους Ρωμαίους που κάθε φορά έπρεπε να τις καταστείλουν. Μόνο ο Ιώσηπος (ένας ακόμη Φλάβιος), έχει καταγράψει πολλές απο αυτές τις ιστορικές φιγούρες που παρουσιάστηκαν ως μεσσίες και εξέγειραν τους Ιουδαίους κατά των Ρωμαίων.

Οι Ρωμαίοι και συγκεκριμένα οι “Φλάβιοι” θέλοντας να δώσουν ένα τέλος σε αυτές τις εξεγέρσεις, δημιούργησαν τον μέσσια που ανέμεναν οι Ιουδαίοι, δίνοντας του όμως τα χαρακτηριστικά ενός φιλήσυχου και υπάκουου στο Ρωμαϊκό νόμο μεσσία, αυτός ανταποκρινόταν απόλυτα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, τον οποίο θα διαδέχονταν και οι ίδιοι αργότερα ως μεσσία.

Πως το έκαναν αυτό; Ένας ακόμη Φλάβιος ήταν ο Κωνσταντίνος και η μητέρα του Ελένη.

Στην έρευνα μου να βρω περισσότερα στοιχεία, έπεσα πάνω σε ένα εκπληκτικό άρθρο απο το Terrapapers.gr.

«Κόσμον τόνδε, τὸν αὐτὸν ἁπάντων, οὔτε τις θεῶν
οὔτε ἀνθρώπων ἐποίησεν, ἀλλ᾽ ἦν ἀεὶ καὶ ἔστιν καὶ ἔσται πῦρ
ἀείζωον ἁπτόμενον μέτρα καὶ ἀποσβεννύμενον μέτρα». Ηράκλειτος

«Είναι πράξη αρετής να εξαπατάς και να ψεύδεσαι,
όταν με τέτοια μέσα μπορεί να προωθηθεί το
συμφέρον της Εκκλησίας». Ευσέβιος, Επίσκοπος Καισαρείας

Χριστιανισμός: Γενηθήτω Αυτοκρατορική Θρησκεία

Υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη ιστορική μαρτυρία που αναγκαστικά γίνεται αποδεκτή και από τα ιερατεία του χριστιανισμού, σύμφωνα με την οποία «τα παλιότερα σωζόμενα χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης, είναι αλήθεια, δεν χρονολογούνται πέρα από τα μέσα του 4ου αιώνα μ.κ.ε.». Αυτή η ιστορική πραγματικότητα αποκαλύπτει ότι οι όποιες μεταχρονολογημένες προσπάθειες του ιουδαίο-χριστιανισμού, αλλά και μερίδας της ρωμαϊκής συγκλήτου, κατά τους δυό-τρεις πρώτους αιώνες να καταστεί θρησκεία της αυτοκρατορίας σκόνταψαν στην άρνηση της Ρώμης να αποδεχτεί την εβραϊκή μυθολογία της Παλαιάς Διαθήκης.

Κι αυτό γιατί η Ρώμη διεκδικούσε να είναι αυτή κι όχι η Ιερουσαλήμ, το κέντρο της θρησκείας και η έδρα του θεού, όπως ήταν το κέντρο της εξουσίας και η έδρα του αυτοκράτορα. Γι’ αυτό «η αληθινή ιστορία του χριστιανισμού κρύφτηκε σε μια από τις μεγαλύτερες μαύρες τρύπες της ιστορίας. Υπάρχει, ωστόσο, ένας λόγος για τον οποίο δεν υπήρχε Καινή Διαθήκη μέχρι τον 4ο αιώνα, κι αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είχε γραφτεί μέχρι τότε και εδώ έχουμε βρει αποδείξεις για μια από τις μεγαλύτερες διαστρεβλώσεις όλων των εποχών. Ήταν ο Βρετανός-γεννημένος Φλάβιος Κωνσταντίνος (αρχικά Custennyn ή Custennin) (272-337) ο οποίος επέβαλε τη σύνταξη των κειμένων που σήμερα ονομάζονται Καινή Διαθήκη. […]

Το κυριότερο πρόβλημα του Κωνσταντίνου ήταν η ανεξέλεγκτη σύγκρουση μεταξύ των εκπροσώπων των διαφόρων Εκκλησιών που πίστευαν σε πολλούς θεούς. […] Η πλειονότητα των σύγχρονων χριστιανών συγγραφέων αποσιωπούν την αλήθεια για την ανάπτυξη της θρησκείας τους με σκοπό να αποκρύψουν τις προσπάθειες του Κωνσταντίνου να τιθασεύσει τον επαίσχυντο χαρακτήρα των επισκόπων, τους οποίους τώρα αποκαλούν ‘Πατέρες της Εκκλησίας’».

Αυτή η ιστορική πραγματικότητα ακυρώνει ως κατασκευασμένες και ψευδείς όλες τις πληροφορίες και τους σχετικούς μύθους περί ιστορικότητας Χριστού και ύπαρξης του χριστιανισμού από τον 1ο αιώνα και μας προσγειώνει στην πραγματικότητα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 4ου αιώνα, όταν αυτοκράτορας ήταν ο παγανιστής και αυτοπροβαλλόμενος ως θεός Ήλιος, Imperator Caesar Flavius Clavdius Valerius Aurelius Constantinus Augustus. Ο οποίος, όπως είναι γνωστό, έγινε αυτοκράτορας με στρατιωτικό πραξικόπημα του πατέρα του, δολοφόνησε όσους υποπτευόταν ως πιθανούς διεκδικητές του θρόνου ακόμα και τον πεθερό του, τον κουνιάδο του, τη γυναίκα του, τον γιο του, τον γαμπρό του και τον ανεψιό του.

Ο Κωνσταντίνος διατηρούσε το αξίωμα του pontifex maximus της κύριας θεότητας του ρωμαϊκού κράτους του Δία, που αποτελούσε το ανώτατο αξίωμα της αυτοκρατορικής θρησκείας, αλλά για να διατηρήσει τον θρόνο του ακολούθησε το παράδειγμα του μυθικού Σαούλ και αλλαξοπίστησε, ισχυριζόμενος, σύμφωνα με το βιογράφο του, τον Επίσκοπο Καισαρείας Ευσέβιο[7], ότι είδε ‘θαύμα στον ουρανό’ λίγο πριν τη γνωστή μάχη στη γέφυρα της Μουλβίας, έξω από την Ρώμη τον Οκτώβριο του 312 της νέας χρονολογίας.

Προσποιήθηκε, όπως τον συμβούλεψαν οι σύμβουλοί του, ότι είδε όραμα με τον σταυρό και την «εν τούτω νίκα» εντολή του υποτιθέμενου αληθινού θεού και από διώκτης των δούλων-χριστιανών που επαναστατούσαν εναντίον του, έγινε προστάτης τους. Χάραξε μάλιστα τον σταυρό στις ασπίδες τους, για να τους κερδίσει ως στρατιώτες εναντίον των στρατευμάτων του συναυτοκράτορός του Μαξεντίου, τον οποίο και νίκησε και μπήκε θριαμβευτής στη Ρώμη.

Μέχρι την ίδρυση, από τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, της Κωνσταντινούπολης και τη μεταφορά της έδρας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην ‘Νέα Ρώμη’ υπήρχε στην αυτοκρατορία ένας ολόκληρος γαλαξίας συγκροτημένων θρησκευτικών δογμάτων, εκκλησιών κι αιρέσεων που ζούσαν παρασιτικά σε βάρος των φτωχών, φοβισμένων κι αγράμματων ανθρώπων και αλληλοσπαράσσονταν μεταξύ τους, όχι τόσο για δογματικούς λόγους, όσο για το «σε ποιον ανήκουν οι ναοί και οι περί τους ναούς τίτλοι και τα αγροτεμάχια» με αποτέλεσμα την αδυναμία της κεντρικής διοίκησης να επιβάλλει με ενιαίο τρόπο την πολιτική της στους υποταγμένους λαούς πολλών διαφορετικών θρησκευμάτων και εθνοτήτων.

Για την αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος, ο Κωνσταντίνος αποφάσισε να λύσει οριστικά το πρόβλημα της πολυθεΐας-πολυθρησκείας και γι’ αυτό συγκάλεσε, το 325, την Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βηθυνίας, στην οποία φέρεται και να προήδρευσε σε μερικές αρχικές συνεδριάσεις, με την ιδιότητα του «υπό του Θεού καθιστάμενος επίσκοπος των εκτός αν είην» και εκφώνησε τον εναρκτήριο λόγο που του είχε γράψει ο Ευσέβιος. Ο Ευσέβιος ο Καισαρείας (265-340), ο λεγόμενος και ‘πατέρας της εκκλησιαστικής ιστορίας’, είναι ο πρώτος που, με εντολή και για λογαριασμό του μονοκράτορα Κωνσταντίνου, συναρμολόγησε σε ‘ενιαία ιστορία’ όλους τους σκόρπιους ιουδαιο-μεσσιανικούς χριστιανικούς μύθους, κάποιες από τις ανατολίτικες φιλοσοφίες, τις νεοπλατωνικές θεωρίες και πολλές από τις αρχαίες παγανιστικές δοξασίες και κατασκεύασε τον χριστιανισμό, ως νέα ενιαία ιδεολογία της κοσμοκράτειρας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Μέχρι το συνέδριο της Νίκαιας, η ρωμαϊκή αριστοκρατία λάτρευε δυο Έλληνες θεούς, τον Απόλλωνα και τον Δία, αλλά ο λαός λάτρευε ως θεό τον Ιούλιο Καίσαρα και τον θεό Ήλιο, τον Μίθρα [ο Καίσαρ είχε θεοποιηθεί από τη Ρωμαϊκή Σύγκλητο μετά τον θάνατό του (15 Μαρτίου 44 π.κ.ε.) και στη συνέχεια λατρευόταν ως ο Θεός Julius ‘αυτός που σπέρνει τον σπόρο’ δηλαδή ήταν ένας φαλλικός θεός] Κάποια γεύση για το πνεύμα που κυριάρχησε σ’ αυτήν τη Σύνοδο μας δίνει ο ίδιος Ευσέβιος, ο επίσκοπος Καισαρείας της Παλαιστίνης, ο οποίος ονομάζεται και Ευσέβιος ο Παμφίλου, έμπιστος και όργανο του Κωνσταντίνου, γνωστός και ως ‘Πατέρας της εκκλησιαστικής ιστορίας’, όταν διακηρύσσει ότι: «Είναι πράξη αρετής να εξαπατάς και να ψεύδεσαι, όταν με τέτοια μέσα μπορεί να προωθηθεί το συμφέρον της Εκκλησίας» δηλαδή της εξουσίας. Ας θυμηθούμε πως το ίδιο φέρεται ότι διακήρυττε και ο Παύλος, οπότε το ερώτημα ποιος δημιούργησε το μύθο και τους πρωταγωνιστές του βρίσκει την απάντησή του.

Σύμφωνα με τον από πεποίθηση ψεύτη συγγραφέα του πεντάτομου έργου με τίτλο Εκκλησιαστική Ιστορία Ευσέβιο Καισάρειας, στη Σύνοδο έλαβαν μέρος 250, ενώ κατά τον Ευστάθιο Αντιοχείας έλαβαν μέρος ‘περίπου 270’ και κατά τον Αθανάσιο Αλεξανδρείας 318 αριθμός που γίνεται αποδεκτός από τους μεταγενέστερους ιστορικούς [«…ένα ασυνάρτητο τσούρμο, όπως επίσκοποι, ιερείς, διάκονοι, υποδιάκονοι, στενοί συνεργάτες, μάγοι και εξορκιστές συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν και να αποφασίσουν πάνω σε ένα ενιαίο σύστημα πεποιθήσεων που θα περιλάμβανε μόνο ένα Θεό» αναφέρεται στο: Catholic Encyclopedia, ό.π.] Οι συνοδικοί ήταν εκπρόσωποι από όλα τα θρησκευτικά δόγματα, Εκκλησίες και αιρέσεις.

Αντικείμενο της Συνόδου ήταν η επεξεργασία δύο χιλιάδων διακοσίων τριάντα ένα (2 231) θρησκευτικών κειμένων που είχαν φέρει μαζί τους οι σύνεδροι και αναφέρονταν σε θρύλους για θεούς, σωτήρες, μεσσίες και προφήτες, μεταξύ των οποίων οι κυριότεροι ήταν οι: Δίας, Μίθρας, Καίσαρας, Θορ, Μίνωας, Κρόνος, Ρα, Όσιρις, Ίσις, Απόλλωνας, Άρης, Αθηνά, Ταύρος, Ποσειδώνας, Ήφαιστος, Άτις, Ίντρα, Ερμής, Εκάτη, Βάαλ, Ηρακλής, Άδωνης, Διόνυσος, Ήσους, και Κρίσνα.

«Ο κλήρος στη σύνοδο της Νίκαιας βρισκόταν υπό το καθεστώς του διαβόλου […] ήταν ένα σώμα ασυνάρτητων ηλιθίων […] και η σύνοδος προστάτευε τις πιο ποταπές αχρειότητες». Watson Richard, An Apology for Christianity, 1776. «Εκτός από τον Κωνσταντίνο και τον έμπιστό του Ευσέβιο, δεν υπήρχαν εκεί παρά αγράμματα, ασήμαντα πλάσματα, που δεν καταλάβαιναν τίποτα». Bishop J. W. Sergerus, Secrets of the Christian Fathers, 1685, παρατίθεται στο: Bushby Tony, The forged Origins ό.π.

Η ουσιαστική Σύνοδος διήρκεσε δύο μήνες, αλλά δεν υπήρξε συμφωνία για ένα νέο θρησκευτικό δόγμα και για ένα νέο θεό που θα είχαν στοιχεία από όλα τα δόγματα και θα ικανοποιούσαν όλες τις αντιμαχόμενες παρατάξεις. Οπότε κατέφυγαν στην επιλογή θεού με τη μέθοδο της ψηφοφορίας, η οποία κράτησε 17 μήνες χωρίς αποτέλεσμα. Όταν επέστρεψε ο Κωνσταντίνος, «είχαν επιτέλους επικρατήσει πέντε ονόματα: Kαίσαρας (Ceasar), Kρίσνα (Krishna), Mίθρας (Mithra), Ώρος (Horus) και Δίας (Zeus)».

Για όσους πασχίζουν να θεωρούν τη Σύνοδο της Νικαίας ως Σύνοδο των ‘Πατέρων του χριστιανισμού’ αξίζει να προσέξουν πως κανένας από τους συνέδρους δεν πρότεινε ούτε τον Γιαχβέ ούτε τον Χριστό για θεό της νέας θρησκείας, ενώ αντίθετα προτάθηκε σχεδόν ολόκληρο το δωδεκάθεο του Ολύμπου, πράγμα ενδεικτικό για το θρησκευτικό χάος της εποχής εκείνης, όπου οι εννιά στους δέκα κατοίκους ήσαν αγράμματοι.

Για την αντιμετώπιση της δυστοκίας της Συνόδου να καταλήξει σε κάποιο όνομα θεού, αναγκάστηκε να παρέμβει ο ίδιος ο αυτοκράτορας και να υποδείξει στη Σύνοδο να επιλέξει ένα όνομα που θα ικανοποιεί τόσο τους λαούς της Δύσης όσο και αυτούς της Ανατολής. Αλλά και μετά από την αυτοκρατορική υπόδειξη η Σύνοδος με δυσκολία και με ισχνή πλειοψηφία, με ψήφους 161 έναντι 157, κατάληξε στην επιλογή του ονόματος του θεού της νέας ενιαίας θρησκείας, του Ήσους Κρίσνα (Hesus Krisna), που σταδιακά εξελίχτηκε σε Ήσους Κράιστ (Hesus Christ), Τζέσους Κράιστ (Jesus Christ), που στα ελληνικά αποδόθηκε ως Ιησούς Χριστός.

Μετά από αυτήν την εξέλιξη που δυο παλιοί παγανιστικοί θεοί μετατρέπονται στον ένα και μοναδικό θεό, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος φέρεται να είπε στον Ευσέβιο: «Μελέτησε αυτά τα βιβλία και κράτα από αυτά ό,τι είναι καλό. Αλλά ό,τι είναι κακό, πέτα το. Ό,τι είναι καλό σ’ ένα βιβλίο, ένωσέ το με ό,τι είναι καλό στο άλλο βιβλίο. Κι αυτό που θα προκύψει θα πρέπει να ονομαστεί το Βιβλίο όλων των Βιβλίων. Και θα πρέπει να γίνει το δόγμα των υπηκόων μου, το οποίο θα εισηγηθώ σε όλο το έθνος και έτσι θα σταματήσει κάθε πόλεμος για θρησκευτικούς σκοπούς».

Ο Ευσέβιος, με τη βοήθεια μεγάλου επιτελείου θεολόγων και θεολογούντων γραφιάδων [εβδομήκοντα δυο] μελέτησε, έκοψε, έραψε και ένωσε τους θρύλους και τους μύθους όλων των θρησκευτικών δογμάτων του κόσμου που είχαν φέρει μαζί τους οι αξιωματούχοι των δογμάτων. Αντλώντας τις πληροφορίες από τα χειρόγραφα των επισκόπων και ανακατεύοντας ανατολικές και δυτικές παραδόσεις, πέτυχε να διαμορφώσει μια θρησκεία γύρω από έναν Μεσσία και Υιό Θεού, που θα ήταν η θρησκεία ολόκληρης της αυτοκρατορίας. Ο Ευσέβιος, λόγω της καταγωγής του, έβαλε τον Ιησού, που ταίριαζε ηχητικά το όνομά του με τον Ήσους, και τον συνέδεσε και με την Παλαιά Διαθήκη, ως υιό του Γιαχβέ και απόγονο του Δαβίδ.

Τα περισσότερα στοιχεία για τη ζωή τού νέου θεού τα πήρε από τον Μίθρα. Στη συνέχεια, ανέθεσε σε αντιγραφείς να φτιάξουν πενήντα πολυτελή αντίγραφα γραμμένα σε περγαμηνές για να είναι ευανάγνωστα και να μεταφέρονται εύκολα. Αυτά αποτέλεσαν τις «Νέες Διαθήκες» την πρώτη ιστορικά ονομασία της Καινής Διαθήκης και με βάση αυτό το βιβλίο, δηλαδή τα ‘ευαγγέλια’, άρχισαν να γράφονται στους επόμενους αιώνες καινούργιοι συμπληρωματικοί μύθοι. Η οποία σε κάθε μετάφραση ή επανέκδοσή της εκακοποιείτο ανάλογα με τις αντιλήψεις, τις σκοπιμότητες και τις ιδιοτροπίες της εκάστοτε εξουσίας, του εκάστοτε μεταφραστή, επισκόπου, πάπα και βασιλιά, με αποτέλεσμα η τρέχουσα μορφή της να διαφέρει πολύ από την αρχική γραφή του μύθου, βλ. σχετικά στο: Bushby Tony, The Bible Fraud, Pacific Blue Group 2001.

Αμέσως μετά ο Κωνσταντίνος, για να καταστρέψει τις πραγματικές πληροφορίες για το πώς κατασκευάστηκε ο μύθος του χριστιανισμού και να προσδώσει σ’ αυτό το εγχείρημα τον αναγκαίο για θρησκεία μυστικισμό, διέταξε να καούν όλα τα προγενέστερα χειρόγραφα των πρεσβυτέρων και τα πρακτικά του Συνεδρίου και ανακοίνωσε ότι, όποιος ανακαλυφθεί να κρύβει προγενέστερα γραπτά, θα αποκεφαλιστεί.

Ο ισχυρισμός ότι ο μονοκράτορας Κωνσταντίνος μυήθηκε τάχα στον χριστιανισμό και ότι νομιμοποίησε επειδή πίστευε στον θεό και στον Χριστό και όχι στο συμφέρον του θρόνου του, αξιολογείται από σύγχρονους ιστορικούς και θεολόγους ως κατασκευασμένος και αστήρικτος θρύλος και «επειδή είναι αντίθετος προς τα ιστορικά γεγονότα, θα πρέπει να διαγραφεί από τη βιβλιογραφία μας για πάντα». «Τα πρακτικά της Νίκαιας μυστηριωδώς απουσιάζουν από τους κανόνες», Catholic Encyclopedia, Farley ed, vol iii, ό. π., σελ..160.

Βέβαια, ο ‘ελέω στρατού’ τώρα πια και ‘ελέω θεού’ αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ενεργούσε με γνώμονα το αποκλειστικό προσωπικό και ταξικό του συμφέρον, αλλά οι δυο κρίσιμες αποφάσεις του, η μια να μεταφέρει την έδρα της αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στη γεωπολιτικά κρίσιμη για τη διατήρηση της ενότητάς της θέση της Κωνσταντινούπολης, και η άλλη να κατασκευάσει ένα ενιαίο θρησκευτικό δόγμα και να το επιβάλλει ως κρατική θρησκεία και ως οργανωμένη ‘Εκκλησία του Χριστού’ αποδείχτηκαν μεγάλης στρατηγικής σημασίας.

Γιατί αυτές οι δυο αποφάσεις του άλλαξαν τον ρου της ιστορίας και καθόρισαν την εκτροπή της πορείας της ανθρωπότητας από την εξελισσόμενη κοινωνική-οικουμενική πραγματικότητα και επιστήμη στην απολυταρχική μεταφυσική ψευδαίσθηση του Μεσαίωνα και στη στατική θρησκεία στήριγμα του συστήματος της Μοναρχίας και της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας στη συνέχεια.

Μόλις έγινε επίσημη θρησκεία του κράτους ο χριστιανισμός εξαφάνισε όλα τα βιβλία των ‘αιρετικών’, πλαστογράφησε τα δικά του αρχικά κείμενα που ήταν ολοφάνερα κακοκατασκευασμένα και «έπνιξε τη φωνή κάθε ελεύθερου στοχαστή που δεν συμφωνούσε με το δόγμα της Εκκλησίας και αντιγνωμούσε με τις επίσημες πια χριστιανικές παραδόσεις. Το ίδιο έγινε και στον Μεσαίωνα. Και τότε πνίγηκε στο αίμα κάθε απόπειρα να ερευνηθούν οι γραφές με το φως της λογικής και της επιστήμης και η φωτιά και το σίδηρο ήταν η τιμωρία για εκείνους που τολμούσαν να κηρύξουν το ‘ερευνάτε τις Γραφές’». Κορδάτος Γιάνης, Ιησούς Χριστός…, ό.π., τόμ. 1ος, σ. 9.

Η ταύτιση της νέας θρησκείας με το κράτος και την κοσμική εξουσία προσέδωσε στον χριστιανισμό κύρος και δύναμη επιβολής και συνεπώς χαρακτηριστικά σκοταδιστικής, απολυταρχικής, εξουσιαστικής και κατακτητικής ιδεολογίας, η οποία πρώτα-πρώτα κατάστρεψε την κοινοκτημοσύνη και την κοινοβιακή ζωή των ‘πρωτοχριστιανών’, βάζοντας στη θέση της την φιλανθρωπία της φεουδαρχικής μπουρζουαζίας και των Εκκλησιών και στήριξε με όλες τις δυνάμεις της τη λεηλασία των δουλοπάροικων και των κατακτημένων λαών από τους φεουδάρχες και τις μοναρχίες. Στη συνέχεια και όσο δυνάμωνε ο έλεγχός της πάνω στην κεντρική εξουσία, μετακινείται σταδιακά προς τη νέα πηγή πλούτου, τον ανερχόμενο καπιταλισμό, με τον οποίο και συμμαχεί αναλαμβάνοντας ρόλο προπαγανδιστή της ιδεολογίας της υποταγής στην εκάστοτε κοσμική εξουσία, μέσω της υποταγής στο συμβολικό της φετίχ, στον θεό, και στους κατά τόπους υποτιθέμενους εκπροσώπους του.

Ο πάπας Γελάσιος Α΄ (από το 492 μέχρι το 496) έθεσε θέμα σχέσεων Εκκλησίας-κράτους, δηλαδή σχέσεις μεταξύ του Πάπα και του αυτοκράτορα, και ποιος πρέπει να έχει τα πρωτεία. Κατά τον Γελάσιο, ο χριστιανισμός δεν περιορίζεται στην κάλυψη των θρησκευτικών αναγκών και μόνον, αλλά κατευθύνει τα βήματα του ανθρώπου και στον ηθικό και στον πολιτικό βίο. Ο χριστιανισμός αφορά στο σύνολο του βίου κι όχι σ’ ένα τμήμα του. Τίθεται, συνεπώς, το ερώτημα: ποιος κυβερνά το πλήρωμα της Εκκλησίας, ο αυτοκράτορας ή ο Πάπας; Ποιος αποφαίνεται για τα δόγματα της πίστεως; Ποιος μεριμνά για τον τρόπο ζωής του χριστιανικού κοινωνικού σώματος, καθώς και για τις αξίες που δι’ αυτού του τρόπου θα ενσαρκώσει και θα υπηρετήσει; Έτσι άρχισε ο Μεσαίωνας και ο σκοτεινός θρίαμβος του παπισμού και της λεγόμενης ορθοδοξίας στο όνομα ενός σκοτεινού μύθου και του ανύπαρκτου ιδρυτή του χριστιανισμού.

Βέβαια, όλα αυτά, που συντελούνται υποδόρια στο κοινωνικό σώμα, δεν είναι τυχαία ή μεταφυσικά. Αντίθετα, αποτελούν καρπό του σταδιακού μετασχηματισμού των οικονομικών δομών που συντελούνται στους κόλπους του φεουδαρχικού συστήματος, οι οποίες μετακινούν την παραγωγή από το χωράφι-φέουδο στο εργαστήριο–εργοστάσιο και συνεπώς μετακινούν τον πλούτο από τον μπουρζουά φεουδάρχη στον έμπορο, στον τραπεζίτη και στον αστό παραγωγό, δηλαδή στις συντεχνίες και στην αγορά των πόλεων και των μεγάλων εμπορικών δικτύων που άρχισαν να διαμορφώνονται και ως εμποροκρατία να ζητούν μερίδιο εξουσίας και μετασχηματισμό της οικονομίας στη μορφή του καπιταλισμού με βάση τη βιομηχανία. Είναι, δηλαδή, οι καινούργιες υλικοτεχνικές συνθήκες, οι καινούργιες σχέσεις παραγωγής, οι αυξημένες ανάγκες και δυνατότητες που επιβάλλουν νέες κοινωνικές αρχιτεκτονικές και γεννάνε νέες ιδεολογίες, νέα εθνικά και ταξικά οράματα και νέες περιπέτειες της ανθρωπότητας μαζί με τα νέα μυαλά που θα τις εκφράσουν, θεωρητικά και πολιτικά.

Σ’ αυτήν την αντίληψη της μετακινούμενης εξουσίας, από το ιερατείο και το μονάρχη βασιλιά της φεουδαρχίας, προς τον σκληρό πυρήνα της ανερχόμενης κεφαλαιοκρατικής αστικής τάξης, προσαρμόζεται σταδιακά, αν και με διαφορετικούς ρυθμούς, το χριστιανικό ιερατείο και γι’ αυτό είτε ως ιουδαίο-ραβινισμός, είτε ως ρωμαιοκαθολικός παπισμός είτε ως ορθόδοξος πατριαρχισμός, βρίσκονται σε διαρκή εμφύλιο πόλεμο όχι τόσο για προσχηματικούς δογματικούς, όσο για εθνικούς, οικονομικούς και εξουσιαστικούς λόγους.

Στο πλαίσιο αυτής της μετεξέλιξης συντελέστηκαν σχίσματα, συγκρούσεις, κατακτητικοί πόλεμοι, και οι ανταγωνιζόμενες σαν κακές συννυφάδες ‘Εκκλησίες του Χριστού’ εξελίχτηκαν στις πιο βάρβαρες τυραννίες που είχε γνωρίσει μέχρι τότε η ανθρωπότητα βασανίζοντας, καίγοντας και εκτελώντας όποιον αμφισβητούσε το δόγμα, ή ακόμα και αν τολμούσε να εκφράσει κάποια κοινωνική ευαισθησία ή να διαβάσει τις γραφές με διαφορετικό τρόπο από ό,τι τις διάβαζε ο εκάστοτε ραβίνος, καρδινάλιος ή επίσκοπος.

«Αποκεφαλισμός. Κάψιμο στην πυρά. Απαγχονισμός. Στραγγαλισμός. Καταποντισμός (ράψιμο των καταδικασμένων σε σάκους γεμάτους φίδια και ρίξιμό τους σε ποταμό ή θάλασσα. Λιθοβολισμός. Ψήσιμο στη θράκα. Εκδορά. Θανάτωση σε βραστό νερό, λάδι ή πίσσα. Ανάποδη σταύρωση. Παλούκωμα. Κάψιμο με πυρωμένα σίδερα. Φαρμάκωμα. Ευνουχισμός. Τύφλωση. Ακρωτηριασμός. Ρινοτομή. Δουλεία. Ισόβια καταναγκαστικά έργα στα μεταλλεία και για τους τυχερούς ισόβιος εγκλεισμός σε μοναστήρι». Διεξοδικά για τη σχέση της εξουσίας με τα βασανιστήρια στην ιστορία και ιδιαίτερα κατά τον Μεσαίωνα. [Σιμόπουλος Κυριάκος, Βασανιστήρια και εξουσία, Στάχυ, Αθήνα 2003]

Πυκνό σκοτάδι σκέπασε ολόκληρη την Ευρώπη για χίλια περίπου χρόνια, μέχρι που οι καινούργιες ανάγκες και οι καινούργιες δυνατότητες οδήγησαν στην ανακάλυψη των περισωθέντων πνευματικών θησαυρών και έργων της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας και ιδιαίτερα των προσωκρατικών φυσικών φιλοσόφων και του Αριστοτέλη που έδωσαν ώθηση στις φυσικές επιστήμες, στην ιατρική και στη φιλοσοφία με επίκεντρο τη φυσική και κοινωνική πραγματικότητα και τον άνθρωπο. Η Αναγέννηση και ο Διαφωτισμός που ακολούθησαν έδειξαν ότι η θρησκευτική σκοταδιστική στασιμότητα οδηγεί στην άβυσσο της παρακμής, σε αντίθεση με την πρόοδο των επιστημών που οδηγεί σ’ ένα δυναμικά εξελισσόμενο καινούργιο κόσμο.

Αυτή η προοπτική διευκόλυνε τις καινούργιες εξελίξεις, οι οποίες άνοιξαν τους ορίζοντες της επιστήμης, της τεχνολογίας και του πολιτισμού που φέρνουν καινούργια και πρωτοποριακή γνώση στα άτομα, στις κοινωνίες και στην ανθρωπότητα, με αποτέλεσμα τον σταδιακό περιορισμό της επίδρασης της θρησκείας στην καθημερινότητά μας. Από τότε η ανθρωπότητα πορεύεται με γρηγορότερους ρυθμούς, και παρά τις τραυματικές εμπειρίες της τους τελευταίους αιώνες, ατενίζει με αισιοδοξία νέους ορίζοντες, οραματίζεται και σμιλεύει αθόρυβα και ανεπαίσθητα ένα ακόμα καλύτερο μέλλον, παρά τα εμπόδια που βάζει σ’ αυτόν τον αγώνα ο σκληρός πυρήνας του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου με σκοπό τη διαιώνιση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Καμιά αυτοκρατορία, καμιά εξουσία, καμιά εξουσιαστική θρησκεία και κανένας ηγεμόνας δεν μπόρεσε ποτέ να σταματήσει τις δυνάμεις της Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού. [Αναζήτησε το άρθρο: Ο «Μέγας» Αιμοχαρής Κωνσταντίνος]

Ο Μεσσίας του Καίσαρα: η Ρωμαϊκή Συνομωσία για την Εφεύρεση του Ιησού

Ποιος ήταν ο Ιησούς; Γιατί δεν υπάρχει καμία ιστορική και αρχαιολογική απόδειξη της ύπαρξής του; Ποιος έγραψε τα Ευαγγέλια; Γιατί γράφθηκαν στα Ελληνικά και όχι στα Εβραϊκά ή στα Αραμαϊκά; Πώς κι έγινε η Ρώμη το κέντρο της χριστιανικής θρησκείας; Γιατί οι πρώτοι χριστιανοί Πάπες και οι πρώτοι άγιοι ήταν όλοι μέλη της αυτοκρατορικής Ρωμαϊκής οικογένειας των Φλαβίων; Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ερωτήσεις που ο ερευνητής Joseph Atwill και συγγραφέας του ανατρεπτικού βιβλίου Caesar’s Messiah: The Roman Conspiracy to Invent Jesus (Ο Μεσσίας του Καίσαρα: η Ρωμαϊκή Συνομωσία για την Εφεύρεση του Ιησού) προσπαθεί να ρίξει φως παρουσιάζοντας νέους δρόμους στην κατανόηση της δημιουργίας του χριστιανισμού, στη φύση της Καινής Διαθήκης, στο ποιος ήταν και αν υπήρχε ο πραγματικός Ιησούς και υποστηρίζονται ότι η Δευτέρα Παρουσία έχει ήδη γίνει.

Διαβάστε περισσότερα:

https://anazitiseis.gr/i-dynasteia-ton-flavion-pos-dimiourgisan-ton-christianismo-gia-na-katasteiloun-tis-exegerseis/.

dioskourosnews.com

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Μπορείτε να μας βρείτε στο Twitter

https://twitter.com/SpartacusGr2