Ο Μεσσίας του Καίσαρα: Η Ρωμαϊκή Συνωμοσία για την εφεύρεση του Ιησού ως πολιτικό εργαλείο χειραγώγησης!
Θα μπορούσε να είναι αυτό το μυστικό των μυστικών της εποχής μας; Σίγουρα είναι ένας λόγος να ψάξουμε περισσότερο αυτά τα οποία απαγορεύονταν με θανατική ποινή μέχρι και τον 17ο αιώνα σε όλο το κόσμο αλλά και μετά αυτού στις περισσότερες περιοχές της Ευρώπης.
Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζεται ο συγγραφέας ο διεθνούς φήμης μελετητή της Βίβλου, Joseph Atwill αν και δεν είναι ο μόνος, καθώς όλο και περισσότεροι μελετητές καταλήγουν σε αυτό το συμπέρασμα: Πως οι πραγματικοί δημιουργοί των ευαγγελικών εξιστορήσεων δεν ήταν άλλοι από τα μέλη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορικής οικογένειας των Φλαβίων.
Παρακάτω μπορείτε να δείτε και την ταινία που το μεγαλύτερο μέρος της βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του διεθνούς φήμης μελετητή της Βίβλου, Joseph Atwill.
Πριν την προβολή, ο συγγραφέας και οι συντελεστές της ταινίας, απηύθυναν βίντεο-χαιρετισμό στο ελληνικό κοινό καλώντας το να του αποστείλει ερωτήσεις, απορίες και παρατηρήσεις για το ντοκιμαντέρ και το επίμαχο βιβλίο.
Το Ρεύμα των Μυθικιστών
Οι όροι “Χριστολογικό πρόβλημα”, “θεωρία του μύθου του Ιησού” και “Μυθικισμός”, αποτελούν κάποιες από τις φράσεις ή λέξεις που χρησιμοποιούν οι υποστηρικτές της ιστορικής ανυπαρξίας του ιδρυτή του Χριστιανισμού με σκοπό να προσδιορίσουν τις θέσεις τους.
Ορισμός:
Ο Μυθικισμός εκπροσωπεί την πεποίθηση ότι πολλοί Θεοί, Θεές και άλλοι ήρωες και θρυλικές φιγούρες οι οποίοι και συνδέονταν με εκπληκτικές και υπερφυσικές ικανότητες, δεν υπήρξαν πραγματικά πρόσωπα, αλλά μυθολογικοί χαρακτήρες.
Οι Μυθικιστές υποστηρίζουν επίσης ότι αρκετές από αυτές τις φιγούρες αντιπροσώπευαν ή συμβόλιζαν ουράνια σώματα όπως τον Ήλιο, τη Σελήνη, τα αστέρια, τους πλανήτες, τους αστερισμούς κτλ., οπτική που αντανακλάται στους όρους “αστρομυθολογία” ή “αστροθεολογία”.
Ως ένα ενδεικτικό παράδειγμα της θέσης των Μυθικιστών, μπορούμε να αναφέρουμε πως διάφοροι βιβλικοί χαρακτήρες όπως ο Αδάμ και η Εύα, ο Σατανάς, ο Νώε, ο Αβραάμ, ο Μωυσής, ο βασιλιάς Δαυϊδ, ο Σολομώντας και ο Ιησούς Χριστός, μαζί με άλλες οντότητες, αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα μυθολογικές φιγούρες ανάλογης σημασίας με αυτές των Αιγυπτίων, των Σουμερίων, των Φοινίκων, των Ινδών, των Ελλήνων, των Ρωμαίων και άλλων λαών, που αντιμετωπίζονται όμως μέχρι και τις μέρες μας περισσότερο ως μύθοι, παρά ως ιστορικά πρόσωπα.
Οι Μυθικιστές χρησιμοποιούν μια πληθώρα επιχειρημάτων για να στηρίξουν τις θέσεις τους σχετικά με την ιστορική ανυπαρξία του Ιησού. Ακολουθούν τα κυριότερα εξ’ αυτών. Κατ’ αρχάς στηρίζονται στην ίδια την έλλειψη απτών ιστορικών και αρχαιολογικών στοιχείων. Κανένας από τους ιστορικούς που έζησαν μέσα στην περίοδο 0-40 δεν αναφέρει κάτι για τον Ιησού και τη δράση του.
Οι περιγραφές των ευαγγελίων (που δεν μπορούν να θεωρηθούν ιστορία, αλλά κείμενα πίστεως), χρονολογούνται δεκαετίες αργότερα. Επιπροσθέτως, ορισμένες αναφορές μεταγενέστερων ιστορικών (βλ. Φλάβιος Ιώσηπος, Τάκιτος, Σουετώνιος κτλ.) έχουν αποδειχτεί είτε πλαστές-μεταγενέστερες προσθήκες των χριστιανών, είτε χαρακτηρίζονται εντελώς αόριστες για να “στηρίξουν” την παρουσία του Ιησού στα γεγονότα. Θεωρούν πως και μόνο το γεγονός της προσπάθειας πλαστογράφησης κειμένων με σκοπό να στηριχθεί ένα ιστορικό γεγονός, προκαλεί αυτομάτως πολλαπλά ερωτηματικά για την αξιοπιστία του.
Ερωτηματικά προκαλεί επίσης και η … “σύγκρουση” του Ιησού του Παύλου με τον Ιησού των ευαγγελίων. Οι Μυθικιστές –και όχι μόνο- υποστηρίζουν πως ο Παύλος δεν φαίνεται να μιλά στο έργο του για έναν ιστορικό Ιησού, αλλά για έναν Μεσσία τοποθετημένο στους ουρανούς, ενώ το ίδιο συμβολικές είναι και οι αναφορές του για τη σταύρωση και την ανάσταση μέσα στα πλαίσια της θρησκείας που διαδίδει. Φαίνεται πως οι πρώτοι χριστιανοί τοποθετούσαν τον “Χριστό” τους σε ένα πεδίο συμβόλων, κάτι που διαφαίνεται άλλωστε και στην κόντρα μεταξύ Εκκλησίας και Γνωστικών τις επόμενες δεκαετίες.
Τέλος, αναφορά θα πρέπει να γίνει και στα πάμπολλα κοινά αρχετυπικά στοιχεία που παρουσιάζει ο Ιησούς με άλλες προχριστιανικές θεότητες ή ιστορικές μορφές της λεκάνης της Μεσογείου και όχι μόνο. Διόνυσος-Βάκχος, Ώρος, Μίθρας, Άττις, Απολλώνιος ο Τυανέας, Ιούλιος Καίσαρας, Ιούδας ο Γαλιλαίος, Κρίσνα, Βούδας. Οι ιστορίες και οι μύθοι που τους ακολουθούν, παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες με τις εξιστορήσεις των ευαγγελίων για τον Ιησού.
Οι Τάσεις
Τρεις είναι οι κύριες τάσεις που παρατηρούνται μέσα στους κόλπους των Μυθικιστών σχετικά με τις απαρχές του Χριστιανισμού. Η πρώτη από αυτές έχει να κάνει με την αστροθεολογική ερμηνεία της χριστιανικής διδασκαλίας. Την πεποίθηση, δηλαδή, ότι οι ιστορίες της γέννησης, της ζωής και της ανάστασης του Ιησού, αποτελούν κλεμμένα αρχετυπικά στοιχεία πανάρχαιων κοσμολογικών αντιλήψεων.
Μια δεύτερη άποψη, υποστηρίζει τη θέση που θέλει τον χριστιανισμό ως ένα εβραϊκό γέννημα των νέων συνθηκών που διαμορφώθηκαν στη Γαλιλαία αμέσως μετά την καταστροφή του Ναού στην Ιερουσαλήμ το 70. Με αυτό τον τρόπο, ο απελευθερωτής “Μεσσίας” που ανέμεναν οι απογοητευμένοι Ιουδαίοι, έπρεπε επιτέλους να “αποκτήσει” σάρκα και οστά.
Η τρίτη και τελευταία άποψη θέλει τον χριστιανισμό ένα δημιούργημα της ρωμαϊκής αριστοκρατικής τάξης, στην προσπάθειά της να “παγκοσμιοποιήσει” τη λατρεία των θεοποιημένων Καισάρων (βλ. Ιούλιου, Νέρωνα και Τίτου).
Παρακάτω είναι το βίντεο της ταινίας που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο
