Ο προφήτης Ιησούς Χριστός
Ο Ιησούς θεωρούσε τον εαυτό του προφήτη. Επίσης, οι μαθητές του καθώς και τα πλήθη που τον ακολουθούσαν τον θεωρούσαν προφήτη. Τα επόμενα εδάφια το επιβεβαιώνουν:
«Πλην πρέπει εγώ σήμερα και αύριο και την επόμενη μέρα να πάω· διότι δεν είναι δυνατόν προφήτης να απολεσθεί έξω από την Ιερουσαλήμ. Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτες και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς αυτήν, πόσες φορές θέλησα να συνάξω τα τέκνα σου με τον τρόπο που η όρνιθα μαζεύει τα κλωσσόπουλα κάτω από τις φτερούγες της και δεν θελήσατε». (Κατά Λουκάν 13: 33-34)
Σαν προφήτης, τον οποίο ο Θεός απέστειλε προς τους Ιουδαίους, ο Ιησούς λαχταρούσε να μαζέψει τα τέκνα της Ιερουσαλήμ και να τα καθοδηγήσει στο σωστό μονοπάτι, αλλά εκείνα δεν θέλησαν. Ακόμη χειρότερο, ο Ιησούς γνώριζε ότι σχεδίαζαν να τον θανατώσουν, όπως είχαν κάνει σε πολλούς προφήτες πριν από αυτόν. Στα επόμενα εδάφια ο Ιησούς αναγνωρίζει ότι κανένας προφήτης δεν τιμάται στην ιδιαίτερή του πατρίδα, υπονοώντας προφανώς τον εαυτό του:
«Και ύστερα από δύο ημέρες, αναχώρησε από εκεί, και πήγε στη Γαλιλαία. Επειδή ο ίδιος ο Ιησούς έδωσε μαρτυρία ότι προφήτης δεν έχει τιμή στην ίδια του την πατρίδα». (Κατά Ιωάννην 4: 43-44)
Τα ίδια επιβεβαιώνει και ο Ευαγγελιστής Ματθαίος: «Και σκανδαλίζονταν μ’ αυτόν. Και ο Ιησούς τους είπε: Δεν υπάρχει προφήτης χωρίς τιμή, παρά μονάχα στην πατρίδα του και στο σπίτι του. Και δεν έκανε εκεί πολλά θαύματα εξαιτίας της απιστίας τους». (Κατά Ματθαίον 13: 57-58)
Στα εδάφια που παρέθεσα ο Ιησούς δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι θεωρούσε τον εαυτό του προφήτη και όχι την ενσάρκωση του Θεού, όπως τον θέλουν οι Χριστιανοί. Γι’ αυτό δεν ήταν έκπληξη στον ίδιο το γεγονός ότι στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τη Ναζαρέτ, δε μπορούσε να κάνει πολλά θαύματα. Η οικογένειά του και οι συμπολίτες του δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά επειδή τον γνώριζαν από μικρό και δεν μπορούσαν να εξηγήσουν την ξαφνική αλλαγή όταν άρχισε τη διακονία του. Μερικοί μάλιστα ίσως τον ζήλευαν. Αυτό ήταν συνηθισμένο για έναν προφήτη και επιβεβαιώνεται δια μέσου των αιώνων. Είναι σχεδόν αξίωμα. Άλλοι προφήτες πριν από τον Ιησού είχαν επίσης απορριφθεί από τους συμπατριώτες του. Ο ίδιος σε καμία περίπτωση δε μπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση. Άλλωστε, ο λόγος του προφήτη δεν είναι ποτέ ευχάριστος. Το μονοπάτι που υποδεικνύει ο προφήτης είναι στενό και ανηφορικό…
Αλλά και τα πλήθη που έγιναν μάρτυρες και ευεργετήθηκαν με τα θαύματα του Ιησού αναγνώρισαν στο πρόσωπό του τον προφήτη για τον οποίο μιλούσαν οι Γραφές. «Οι άνθρωποι, λοιπόν, όταν είδαν το θαύμα που έκανε ο Ιησούς, έλεγαν ότι αυτός είναι αληθινά ο προφήτης που επρόκειτο να έρθει στον κόσμο». (Κατά Ιωάννην 6: 14)
Ποιο ήταν το θαύμα που εξέπληξε τα πλήθη στην προκειμένη περίπτωση και έπεισε πολλούς ότι ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος προφήτης; Το ότι χόρτασε 5.000 άτομα με πέντε κρίθινα ψωμιά και δύο ψάρια, όπως διαβάζουμε στα εδάφια 9-13. Πολλοί ήταν και εκείνοι που κατά την θριαμβευτική είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, πάνω στο γαϊδουράκι, αναγνώρισαν σε αυτόν τον προφήτη από τη Ναζαρέτ:
«Και όταν πλησίασαν στα Ιεροσόλυμα, (…) ο Ιησούς έστειλε τότε δύο μαθητές, λέγοντάς τους: “Πηγαίνετε στην κωμόπολη, που είναι απέναντί σας· κι αμέσως θα βρείτε ένα θηλυκό γαϊδούρι δεμένο, και μαζί του ένα πουλαράκι· λύστε τα, και φέρτε τα σε μένα. (…)”
Και όλο τούτο έγινε, για να εκπληρωθεί αυτό που ειπώθηκε διαμέσου του προφήτη, που είπε: “Πείτε στη θυγατέρα Σιών: ‘Ιδού, ο βασιλιάς σου έρχεται σε σένα πράος, και καθισμένος επάνω σε γαϊδούρι, και πουλάρι, αρσενικό γέννημα υποζυγίου’”. (…)
Τα δε πλήθη που προπορεύονταν και εκείνα που ακολουθούσαν έκραζαν, λέγοντας: “Ωσαννά στον υιό του Δαβίδ· ευλογημένος ο ερχόμενος στο όνομα του Κυρίου· ωσαννά εν τοις υψίστοις”.
Και όταν μπήκε μέσα στα Ιεροσόλυμα σείστηκε ολόκληρη η πόλη, λέγοντας: “Ποιος είναι αυτός;”
Και τα πλήθη έλεγαν: “Αυτός είναι ο Ιησούς, ο προφήτης από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας”». (Κατά Ματθαίον 21: 1-11)
Εδώ έχουμε δύο βασικές μαρτυρίες: πρώτον ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας θα ήταν βασιλιάς της Σιών κι όχι σωτήρας του κόσμου, και δεύτερον ότι ο Ιησούς θεωρείτο ο προφήτης από τη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας.
Αλλά και οι ίδιοι οι μαθητές του Ιησού, καθ’ οδόν προς Εμμαούς μετά τη σταύρωση του διδασκάλου τους, συζητώντας μεταξύ τους αναφέρθηκαν σ’ εκείνον ως προφήτη:
«Και να! Δύο απ’ αυτούς πορεύονταν κατά την ίδια ημέρα στην κωμόπολη που ονομαζόταν Εμμαούς, που απείχε 60 στάδια από την Ιερουσαλήμ· κι αυτοί συνομιλούσαν αναμεταξύ τους για όλα αυτά που είχαν συμβεί. Και ενώ μιλούσαν και συζητούσαν, καθώς πλησίασε και ο ίδιος ο Ιησούς πορευόταν μαζί τους. Αλλά τα μάτια τους κρατιόνταν, για να μη τον γνωρίσουν.
Και τους είπε: “Ποια είναι αυτά τα λόγια που συνομιλείτε αναμεταξύ σας καθώς περπατάτε και είστε σκυθρωποί;”
Και αποκρινόμενος ο ένας, που ονομαζόταν Κλεόπας, του είπε: “Εσύ μονάχος παροικείς στην Ιερουσαλήμ, και δεν έμαθες τα όσα έγιναν σ’ αυτή κατά τις ημέρες αυτές;”
Και τους είπε: “Ποια;”
Και εκείνοι είπαν σ’ αυτόν: “Αυτά για τον Ιησού τον Ναζωραίο, που στάθηκε ένας άνδρας προφήτης, δυνατός σε έργο και λόγο μπροστά στον Θεό και σε ολόκληρο τον λαό· και πως οι αρχιερείς και οι άρχοντές μας τον παρέδωσαν σε καταδίκη θανάτου, και τον σταύρωσαν· εμείς, όμως, ελπίζαμε ότι αυτός είναι εκείνος που επρόκειτο να λυτρώσει τον Ισραήλ”». (Κατά Λουκάν 24:13-21)
Να, λοιπόν, που ακόμη και οι μαθητές του Ιησού πίστευαν ότι αυτός ήταν ο προφήτης που είχε έλθει για να λυτρώσει τον Ισραήλ. Αυτά έλεγαν οι Γραφές τους, και προφανώς ο Ιησούς κατά τη διάρκεια της διακονίας του δεν τους είχε εξηγήσει ότι θα γινόταν ο πανανθρώπινος λυτρωτής και σωτήρας, διότι, όπως είδαμε και σε προηγούμενα εδάφια, και ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του προφήτη απεσταλμένο μόνο στον Ισραήλ.
Δυστυχώς, το κατά την ταπεινή μου άποψη μαγείρεμα της Γραφής περί σωματικής ανάστασης του Ιησού, που διαφαίνεται στα επόμενα εδάφια που παρέλειψα, μπερδεύει και πάλι τα πράγματα ως προς το ρόλο του Ιησού, γι’ αυτό χρειάζεται προσευχή και διάκριση για να διαχωρίσει κανείς το ψαχνό της Καινής Διαθήκης από τα κόκαλα. Άλλωστε, κανείς δε μπορεί να μεταθέσει την ευθύνη γι’ αυτά που πιστεύει σε άλλους, ούτε φυσικά και σε μένα που γράφω αυτές τις γραμμές προσπαθώντας να εξιχνιάσω την Αλήθεια μέσα από την ίδια τη Βίβλο.
Ιησούς, ο “υιός του ανθρώπου”
Κατά τη διάρκεια της τριετούς διακονίας του, ο Ιησούς συχνά αναφερόταν στον εαυτό του ως υιό του ανθρώπου, θέλοντας προφανώς να τονίσει ότι είχε γεννηθεί ως άνθρωπος. Ο τίτλος υιός του ανθρώπου χρησιμοποιείται συχνά στην Παλαιά Διαθήκη. Στο όραμα του Ιεζεκιήλ, ο προφήτης προσφωνείται ως υιός του ανθρώπου πολλές φορές. Για λόγους συντομίας θα παραθέσω μόνο μία περίπτωση:
«Και μετά τις επτά ημέρες, έγινε σε μένα λόγος του Κυρίου, λέγοντας: Υιέ ανθρώπου, σε έκανα φύλακα επάνω στον οίκο Ισραήλ· άκουσε, λοιπόν, τον λόγο από το στόμα μου, και να τους νουθετήσεις από μένα. Όταν λέω στον άνομο: Οπωσδήποτε θα θανατωθείς, κι εσύ δεν τον νουθετήσεις, και δεν μιλήσεις για να αποτρέψεις τον άνομο από τον άνομο δρόμο του, ώστε να σώσεις τη ζωή του, εκείνος μεν ο άνομος θα πεθάνει στην ανομία του· από το χέρι σου, όμως, θα ζητήσω το αίμα του». (Ιεζεκιήλ 3: 16-18)
Εκτός από την προσφώνηση “υιέ ανθρώπου”, εντύπωση κάνει και η σκληρότητα των λόγων προς τον προφήτη, που υπογραμμίζει τη σοβαρότητα του ρόλου του: Αν ο προφήτης δεν μιλήσει για να νουθετήσει τον άνομο, ο μεν άνομος θα πεθάνει στις αμαρτίες του, το δε αίμα του θα ζητηθεί από τον προφήτη!
Δεν τα έχουν άραγε διαβάσει ποτέ αυτά οι ορθόδοξοι Ιεράρχες που, προδίδοντας το προφητικό τους κάλεσμα ως εκπρόσωποι του Χριστού που ισχυρίζονται πως είναι, αντί να προειδοποιούν και να ελέγχουν την εξουσία για τις ανομίες της, έχουν εναγκαλιστεί μαζί της σ’ ένα ταγκό πνευματικού θανάτου, που έχει βυθίσει την Ελλάδα σε βαθύ ηθικό σκοτάδι;
(Απόσπασμα από το βιβλίο μου “Φως στο Λαβύρινθο της Βίβλου”
πηγη
BECAUSE WE LIKE THE TRUTH
